król Epiru, jeden z najwybitniejszych taktyków wojennych okresu hellenistycznego. Pochodził z królewskiego plemienia Molossów i dążył początkowo do wyzwolenia swojej ojczyzny spod wpływu Macedonii. W tym celu zawarł sojusz z władcą Egiptu Ptolemeuszem I i poślubił jego córkę Antigone.
W latach 291-286 p.n.e. podbił Macedonię i Tesalię, a następnie zapragnął utworzyć własne państwo we wschodniej części Morza Śródziemnego, złożone z Macedonii, Tesalii, Italii i Sycylii - przystąpił więc do podboju Italii. Plany te doprowadziły do konfliktu z Rzymem, który zamierzał w tym czasie podbić Tarent, greckie miasto w południowej Italii. Pod pretekstem pomocy dla Tarentu Pyrrus wyruszył w 280 r. p.n.e. do Italii z 25-tys. armią i zadał Rzymianom klęskę w dwóch bitwach: pod Herakleją (gdzie jako pierwszy użył słoni) i pod Auskulum. Następnie podporządkował sobie Sycylię (pobiwszy Kartagińczyków) i znów wrócił do Italii, by walczyć z Rzymianami, którzy uparcie odmawiali zawarcia z nim rozejmu. Przedłużająca się wojna znacznie wyczerpała siły Pyrrusa i mimo kolejnego zwycięstwa - pod Benewentem (275 r. p.n.e.) - zdecydował się powrócić do Epiru.
Odtąd sukces okupiony wielkimi stratami określany jest mianem "pyrrusowego zwycięstwa". Po powrocie do kraju Pyrrus rozpoczął wojnę z Macedonią, a następnie wystąpił przeciw Sparcie. Zginął w czasie walk o Argos.
