przywódca komunistów chińskich, dyktator Chin. Pochodził z chłopskiej rodziny z prowincji Hunan. W 1918 r. ukończył studia pedagogiczne i wyjechał do Pekinu, gdzie rozpoczął współpracę z kółkami komunistycznymi. 3 lata później wziął udział w zjeździe założycielskim Komunistycznej Partii Chin. Od początku był członkiem Komitetu Centralnego tej partii i aktywnie rekrutował jej zwolenników na wsi. W latach 1924-27 i 1927-37 był organizatorem I i II wojny domowej w Chinach; został wtedy komisarzem politycznym Chińskiej Armii Czerwonej, a następnie przewodniczącym Rady Komisarzy Ludowych Chińskiej Republiki Rad. Po chwilowym wyparciu komunistów na prowincję został przewodniczącym Rady Wojenno-Rewolucyjnej, a w 1943 r. także przewodniczącym KPCh. Napisał wiele prac teoretycznych, w których podkreślał rolę chłopów jako ważnych sprzymierzeńców rewolucji.
Po zwycięstwie w III wojnie domowej (1946-49) w 1949 r. proklamował powstanie Chińskiej Republiki Ludowej i do 1954 r. pełnił funkcję przewodniczącego Centralnego Rządu Ludowego. Podpisał wtedy układ o przyjaźni z ZSRR. W latach 1954-59 był przewodniczącym ChRL - utwierdził wtedy kult własnej osoby i wprowadził skrajnie autokratyczne metody kierowania partią i państwem. W 1958 r. rozpoczął politykę tzw. Wielkiego Skoku, która miała przyspieszyć rozwój przemysłowy Chin i zwiększyć produkcję rolną - doprowadziło to Chiny do katastrofy gospodarczej i wielkiego głodu. Rozpoczął też rywalizację z ZSRR o przywództwo w świecie komunistycznym, co znacznie zaogniło stosunki chińsko-radzieckie. W 1966 r. rozpoczął tzw. "rewolucję kulturalną" (trwała aż do jego śmierci), której celem było zniszczenie dawnej kultury chińskiej i zbudowanie nowej wizji komunistycznego kraju i społeczeństwa opartej na napisanej przez Mao tzw. czerwonej książeczce, w której znajdowały się jego myśli i przemówienia. W 1969 r. został dożywotnim przewodniczącym KPCh. Po jego śmierci współpracowników Mao (tzw. banda czworga) oskarżono o zdradę narodu i osadzono w więzieniu.