reformator religijny, kaznodzieja, bohater narodowy Czech. Pochodził z ubogiej czeskiej rodziny osiadłej w Husińcu na południu Czech. Dzięki dużym zdolnościom ukończył studia, a w 1400 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W następnym roku został dziekanem wydziału sztuk wyzwolonych na uniwersytecie w Pradze, a w 1409 r. - rektorem. W 1402 r. zaczął głosić kazania dla mieszczan w Kaplicy Betlejemskiej, gdzie nauczał, że tylko ten może być przedstawicielem Chrystusa na ziemi, kto naśladuje jego obyczaje. Krytykował przy tym niemoralne życie duchowieństwa (nawoływał do bojkotu takich duchownych), porządek feudalny, bronił języka czeskiego przed zniemczeniem, zainicjował przełożenie Biblii na język czeski, zreformował czeską ortografię, domagał się udzielania komunii pod dwiema postaciami. Pewien wpływ na jego poglądy wywarły bez wątpienia dzieła angielskiego reformatora Wiklefa. Głoszone nauki zjednały Husowi rzeszę zwolenników w całych Czechach. Kiedy w 1412 r. zaatakował papiestwo i ogłosił antyklerykalny program naprawy Kościoła (prawo głoszenia nauk ewangelicznych przez świeckich, Pismo Święte jedynym źródłem wiary) został obłożony interdyktem i wygnany z Pragi. Udał się więc na południe Czech, gdzie nadal głosił swoje nauki, a w Pradze jego zwolennicy (Jakubek ze Stribra, Hieronim z Pragi) kontynuowali rozpoczęte dzieła. W 1415 r. sprawę Husa postanowiono rozpatrzyć na soborze w Konstancji. Hus udał się tam zaopatrzony w list żelazny wydany przez cesarza Zygmunta Luksemburskiego, który miał zagwarantować bezpieczeństwo reformatorowi. Został jednak osadzony w więzieniu, a za obronę poglądów przed sądem soborowym okrzyknięto go heretykiem i spalono na stosie 6 VII 1415 r.