irański działacz narodowo-religijny, ajatollah (najwyższy przywódca religijny), zwierzchnik szyitów irańskich. Pochodził z rodu szyickich przywódców religijnych, ukończył wiele szkół islamskich, został też nauczycielem szyitów. Napisał wiele rozpraw nt. filozofii, prawa i etyki islamu. W 1950 r. otrzymał godność ajatollaha, a 12 lat później wielkiego ajatollaha - społeczność szyicka w Iranie widziała w nim swojego przywódcę zarówno religijnego, jak i politycznego. Był zdecydowanym przeciwnikiem szacha Rezy Pahlawiego - krytykował go za europeizację Iranu, zarzucał mu odstępstwo od islamu. Został za to w 1964 r. wygnany z kraju i przez 15 lat przebywał za granicą (Turcja, Irak, Francja). Mimo to utrzymywał kontakty z irańską opozycją, a jego wpływy w ojczyźnie tak wzrosły, że w 1979 r. odważono się obalić rządy szacha. Wtedy Chomeini powrócił do Iranu. 11 II 1979 r. obwołano go przywódcą islamskiej rewolucji - Chomeini powołał rząd i doprowadził do uchwalenia nowej konstytucji. Czyniła ona Iran republiką islamską, a najwyższą władzę oddawała ajatollahowi. Szyici przejęli pełnię rządów w kraju - policja w pełni kontrolowała życie mieszkańców, a o wszystkim decydował Chomeini. W kraju przywrócono rygorystyczne zasady fundamentalistycznej tradycji islamskiej, m.in. zakazano Irańczykom oglądania zachodniej telewizji, słuchania zachodniej muzyki, kobietom nakazano zasłaniać twarze. Stany Zjednoczone Chomeini ogłosił największym wrogiem Iranu, islamu oraz szatanem świata. W 1979 r. nakazał zająć ambasadę USA w Teheranie i pracujących tam dyplomatów ponad rok przetrzymywał jako zakładników. W 1980 r. rozpoczął wojnę z Irakiem, która trwała ponad 8 lat. Utworzył wtedy specjalne oddziały dziecięce, w których chłopcy od 5 roku życia byli uczeni zabijania "w imię Allaha".
