SKIRWOIŁŁO

H. Sienkiewicz Krzyżacy, bohater epizodyczny; kniaź, wódz powstania Żmudzinów przeciw Krzyżakom, które wybuchło w 1409 r. Na przywódcę powstania wyznaczył go wielki książę litewski Witold. Skirwoiłło prowadził z Krzyżakami wojnę partyzancką, napadał na zamki w Prusach, nękał podjazdy i mniejsze oddziały. Był to niski, ale silny i szeroki w barach mężczyzna. Pierś miał wypukłą, wyglądającą jak garb umieszczony z przodu i długie, sięgające do kolan ręce oraz dużą głowę i pałąkowate nogi. Rozumiał wojnę, bo walczył przez całe życie z Tatarami i z Niemcami, w boju zdobywając doświadczenie. Mówił po rusku, po polsku i odrobinę po niemiecku, w sam raz tyle, ile było potrzebne na wojnie. Nienawidził serdecznie Niemców, budził strach na pograniczu. Miał opinię bardzo sprawnego i nieprzewidywalnego. Miewał wiele pomysłów, którymi zaskakiwał przeciwników. Słuchał rad, ale zawsze postępował po swojemu i intuicja go nie zawodziła. Jego oddziały były słabo uzbrojone, więc nie nadawały się do długiego oblegania zamków lub do walki bezpośredniej w polu, ale przemieszczały się szybko, bezszelestnie, atakowały znienacka. Do takiego oddziału przyłączył się Zbyszko, a potem dołączył do niego Maćko z Hlawą, by w Prusach szukać Danuśki.