NERON (Nero Claudius Caesar Ahenobarbus, 37-68)

H. Sienkiewicz Quo vadis, bohater drugoplanowy, historyczny; cesarz rzymski w latach 37-68, znany z okrucieństwa, prawdopodobnie był chory psychicznie.

Wygląd: W powieści ma rysy szaleńca, jest niespełnionym, pozbawionym talentu artystą i okrutnym, bezwzględnym, nieobliczalnym człowiekiem. Wszystkie te cechy wyraźnie widać w jego wyglądzie. Jest to ciemnowłosy mężczyzna, dość tęgi. O jego twarzy Sienkiewicz pisze: "pod... czołem półboga mieściła się twarz małpy, pijaka, komedianta, próżna, pełna zmiennych żądz, zalana mimo młodego wieku tłuszczem, a jednak chorobliwa i plugawa". Sienkiewicz podkreśla także rudy kolor jego włosów i brody. Nazywa go płomiennym, przez co nawiązuje do potężnego pożaru Rzymu, którego Neron jest w powieści sprawcą.

Życiorys: Gdy rozpoczyna się akcja powieści, Neron ma dwadzieścia sześć lat. Ma już na sumieniu śmierć Germanika (syna Klaudiusza, prawowitego dziedzica tronu), Oktawii (pierwszej żony) i Agryppiny (matki). Neron uważa się za artystę, jest człowiekiem chorym. Terroryzuje dwór i poddanych. Jest sprawcą pożaru Rzymu. Organizuje igrzyska, podczas których na arenach giną chrześcijanie. W finale powieści jest zmuszony popełnić samobójstwo, pomaga mu w tym wierna Akte, bo cesarz jest wielkim tchórzem.

Charakterystyka: Nerwowy, kapryśny, sam nie wie, czego pragnie, żąda pochwał i uwielbienia, miewa dziwne stany: raz popada w ekstazę, raz odczuwa paniczny lęk - są to typowe objawy choroby psychicznej. Właściwie nie wiadomo, czego należy się po nim spodziewać, dlatego osoby z jego najbliższego otoczenia muszą wykazywać duży spryt i opanowanie; jest porywczy, nieobliczalny, z jego chorych fantazji rodzi się pomysł podpalenia Rzymu, który okrutny cesarz - chory człowiek wciela w życie.

Neron to człowiek słabego charakteru, w rzeczywistości ulega wpływom innych, jeśli umieją nim pokierować, bywa, że zachowuje się jak rozpieszczone dziecko, ale umie także być groźny. Nie stać go na głębokie, stałe uczucie. Wybiera kobietę podobnie jak on okrutną - Poppeę, odrzuca czułą, delikatną, opiekuńczą Akte. Ma dar do otaczania się ludźmi podłymi, nikczemnymi. Lubi patrzeć na cierpienia innych.

Rola w utworze: Neron jest w powieści uosobieniem zła. Sienkiewicz pozbawił go zalet, obdarzył najgorszymi wadami. Wszystkie tragiczne wydarzenia powieści są konsekwencją jego postanowień.