JÓZIO

B. Prus Grzechy dzieciństwa, bohater drugoplanowy; garbaty kolega ze szkoły Kazia Leśniewskiego.

Wygląd: "Był to chłopczyk garbaty, karzeł na swój wiek, mizerny, z małym noskiem sinym, bladymi oczyma i gładkimi włosami. Był tak wątły, że musiał odpoczywać idąc z domu do szkoły, a tak bojaźliwy, że gdy go wyrwano do lekcji, tracił mowę ze strachu".

Życiorys: "Miał on oboje rodziców, ale ojciec wygnał matkę z domu, a Józia zatrzymał przy sobie, pragnąc sam kierować jego edukacją. Sam chciał odprowadzać syna do szkoły, chodzić z nim na spacer, dawać mu korepetycje, ale nie robił tego z powodu braku czasu, który mu dziwnie prędko ginął w handlu trunków i owsianego piwa u Moszka Lipy.

Tym sposobem Józio nie miał żadnej opieki, a mnie się niekiedy wydawało, że na takiego malca nawet Bóg niechętnie patrzy z nieba".

Józio zaprzyjaźnił się z Kaziem i to był najszczęśliwszy okres w życiu chłopca, bo marzył, by mieć kogoś bliskiego. Niestety, uległ nieszczęśliwemu wypadekowi - wpadł pod powóz i został stratowany przez konie. Po krótkiej chorobie zmarł. Był przy nim wtedy Kazio, który obiecał, że będzie przychodził na jego grób i powie mu, co słychać w szkole.

Charakterystyka: Bardzo lękliwy i nieśmiały chłopiec, z pewnością mający kompleksy z powodu swojego kalectwa. Łagodny i potulny, prosił kolegów, by mu nie dokuczali. Ich przychylność kupował sobie pieniędzmi lub bułkami (fundusze na to dostawał czasem od ojca - alkoholika). Nigdy się nie skarżył nauczycielom, choć jego los w szkole był bardzo smutny: "Dokuczali mu bez ustanku. Ten go uszczypnął, tamten pociągnął za włosy, inny ukłuł, czwarty dał byka w ucho, a najmniej odważny nazywał go przynajmniej - garbusem".

Józio marzył o tym, żeby mieć przyjaciela. Takim przyjacielem stał się dla niego Kazio. Okazało się, że Józio jest bardzo zdolnym uczniem, umie świetnie podpowiadać, czytał wiele ciekawych książek. To mały filozof o refleksyjnej naturze, mądry i wrażliwy. Bardzo kocha ojca, choć ten jest przyczyną jego opłakanego losu. Jest cierpliwy, dobry, prawy, ma poczucie honoru.

Rola w utworze: To bardzo wzruszająca postać. Dziecko niepełnosprawne, którego los w XIX wieku był bardzo smutny.