DZIWA

J. I. Kraszewski Stara baśń, główna bohaterka wątku romansowego; dziewczyna o niezwykłych zdolnościach, chce zostać kapłanką, Doman długo stara się o jej uczucie, wreszcie zostaje jego żoną.

Wygląd: "piękna była tak, że i między najcudniejszymi mogła otrzymać pierwszeństwo. Lice też miała bielsze i mniej opalone, znać może więcej siedząc za tkackimi krosnami, niż po polu biegając. Biała i rumiana, z usty różowymi, wielkie oczy szafirowe wlepiała z kolei w pierścienie, to w cudzoziemca, to nimi wodziła po siostrach i braciach. Lecz wzrok się jej nie palił do tych błyskotek. Ręce trzymała na piersiach złożone, a śmielej rozglądała się niż towarzyszki. Na białej koszuli jej spływał sznur nieforemnych obłamów bursztynu, do których niebieskie i czerwone ziarna się mięszały. Na głowie ruciany wianuszek świeży zieleniał wesoło. Twarze innych śmiały się dziecinnie, jej lice smutno i poważnie patrzało. Między wszystkimi zdawała się panią." Wygląd Dziwy potwierdzał jej niezwykłość.

Życiorys: "Najmłodszą była w domu, najpiękniejszą i najukochańszą, a pieśni najśliczniejsze śpiewała. Matka ją najciekawszych baśni uczyła, ojciec najstarszymi podaniami karmił." Przwidywano, że czeka ją niezwykły los. Dziwa została w noc Kupały porwana przez zakochanego w niej Domana, ale zdołała mu uciec. Schroniła się na Ostrowie Lednickim w świątyni Nii. Życie w chramie nudziło ją jednak, nie tak sobie wyobrażała służenie bogom. Być może pod wpływem tego rozczarowania, a może też fascynacji, zaimponowała jej wytrwałością Domana, obudziło się w niej uczucie. Pozwoliła się porwać z chramu i została żoną Domana.

Charakterystyka: "Wiedzieli wszyscy, że ją duchy nawiedzały, że we snach szeptały jej o tym, o czym nikt, ani ojciec, ani matka, ani siostry nic nie wiedziały. Kto chciał wiedzieć przyszłość, jej pytał: pomyślała, popatrzyła, powiedziała. A pieśni się u niej rodziły tak, jak na wiosnę nad strumieniem kwiaty. Gdy na rozstajach i u świętych zdrojów ofiary składano, nikt tam nie przodował, tylko ona jedna, i szanowali ją wszyscy, a z młodzieży nikt nawet spojrzeć na nią nie śmiał zuchwale. Wszyscy wiedzieli, że ją sobie duchy wybrały na oblubienicę. Dlatego gdy drugie siostry i bratowe same w las się iść lękały, tam gdzie duchy latają, unosząc się nad strumieniami, nad jeziory, nad górami i wąwozy, Dziwa szła śmiało wiedząc, że się jej nic złego nie stanie, że niewidzialna ręka zwierza i wilkołaka odegna, smoka i węża nie dopuści."

Jest wrażliwa, obdarzona talentem poetyckim, delikatna, ale także uparta, pewna siebie. Imponuje opanowaniem, odwagą. Z pewnością jest to indywidualistka, postać oryginalna.

Rola w utworze: główna bohaterka wątku romansowego, przyszła partnerka głównego bohatera.