ŚMIERĆ

Rozmowa Mistrza Polikarpa ze Śmiercią, bohaterka główna i tytułowa; w literaturze średniowiecznej była bardzo częstą bohaterką utworów literackich, obrazów i rzeźb. Już od 1320 r. przedstawiano ją jako nagie zwłoki w stanie rozkładu, z czasem śmierć przybrała postać kościotrupa w czarnej pelerynie, wywijającego kosą. Jednocześnie z ugruntowaniem się tej alegorii śmierci powstaje jeden z najważniejszych motywów średniowiecza dotyczących śmierci - taniec śmierci - danse macabre. Mnożą się wówczas monumentalne ścienne malowidła, na których śmierć znajduje się zazwyczaj w otoczeniu wielkiego kręgu, w którym na przemian występują zmarli i żywi. Tworzą oni pary: pozbawiony płci, nagi, rozkładający się trup i żywy mężczyzna lub kobieta ubrany według swego stanu, zwykle trzymający atrybut swego zawodu lub stanowiska. Śmierć krąży i wyciąga rękę do żywej istoty, którą zamierza porwać. Żywi są przerażeni, jeszcze się opierają, ale już wiedzą, że muszą się poddać

W Rozmowie... Śmierć występuje jeszcze pod pierwszą z omawianych postaci - jako nagi rozkładający się trup kobiety. Autor ze swoistym upodobaniem do makabry przedstawia znamiona rozkładu: bez nosa i warg, jej twarz to prawie bezkształtna masa, spod chusty wystają żebra i kości. Należy pamiętać, że takie obrazy były w średniowieczu naturalne, nie stroniono od okropności, akcentowano właśnie fizyczny rozkład

Śmierć w utworze odpowiada na najbardziej podstawowe pytanie - dlaczego pozbawia ludzi życia. Traktuje tę czynność jako atrybut swojej mocy. Opowiada o swojej roli podczas "tańca" - jest agresywna, jej zajęcie polega głównie na karaniu