Wyżyna Kielecko-Sandomierska

należy do pasa Wyżyn Polskich. Rozciąga się między Pilicą a Wisłą. W jej centrum wznoszą się Góry Świętokrzyskie z najwyższym punktem regionu - Łysicą (612 m n.p.m.), leżącą w paśmie Łysogór. Otoczone są niższymi regionami: Płaskowyżem Suchedniowskim, Garbem Gielniowskim, Przedgórzem Iłżeckim, Pogórzem Szydłowskim i Wyżyną Sandomierską.

Pod względem geologicznym Wyżyna Kielecko-Sandomierska jest pozostałością górotworu hercyńskiego. W Górach Świętokrzyskich zachowały się ślady fałdowań kaledońskich i hercyńskich. Skały budujące wyżynę to kwarcyty i piaskowce kwarcytowe z kambru i dewonu, wapienie i marmury z dewonu, wapienie z kredy i jury oraz triasowe piaskowce. Na Wyżynie Sandomierskiej osadziły się plejstoceńskie lessy.

Rzeźba terenu ma charakter rusztowy. Oznacza to, że najwyższe wzniesienia biegnące do siebie równolegle zbudowane są ze skał najtwardszych. Pomiędzy nimi procesy erozyjne wytworzyły obniżenia. W okolicy Chęcin powstała typowa inwersja rzeźby. W miejscu antykliny wytworzyło się obniżenie.

Na obszarach wapiennych rozwinęła się rzeźba krasowa. Najbardziej znaną jaskinią regionu jest Jaskinia "Raj" w okolicy Chęcin. Na Wyżynie Sandomierskiej w pokrywie lessowej powstały wąwozy i parowy lessowe.

Największą rzeką regionu jest Kamienna płynąca równolegle do Gór Świętokrzyskich. Większość rzek płynie wzdłuż obniżeń, natomiast przełomy rzeczne biegnące w poprzek wzniesień są dziełem erozji wstecznej (Lubrzanka, Pokrzywianka). Miał tam miejsce kaptaż rzeczny, czyli przecięcie działu wodnego i przepływ wód z jednej rzeki do drugiej.

Gleby są zróżnicowane. Na Wyżynie Sandomierskiej na lessach rozwinęły się bardzo dobre czarnoziemy i szare gleby leśne, na wapieniach powstały dobre rędziny, natomiast w Górach Świętokrzyskich występują słabe, skaliste gleby górskie.

Bardzo bogata jest szata roślinna tego regionu. W Górach Świętokrzyskich rośnie Puszcza Jodłowa. Można tam też spotkać modrzew polski i cis.

Inwersja rzeźby w Chęcinach