układ odniesienia, w którym środek Ziemi traktowany jest (był) jako nieruchomy środek układu - Wszechświata, wokół którego krążą ciała niebieskie ze Słońcem włącznie. Charakterystyczny dla pojmowania Wszechświata w starożytności. W pełni opracowany w I wieku przez Ptolemeusza. Dopiero powstała w XVI wieku teoria układu heliocentrycznego definitywnie obaliła geocentryzm.
