ELZA (Eliza Jezierska)

J. Korczakowska Spotkanie nad morzem, bohaterka główna; niewidoma dziewczynka, przyjaciółka Danusi.

Wygląd: Elza ma jedenaście lat, "(...) jest brzydka. Buzię ma obsypaną piegami, lekko zadarty nos, jakby spłowiałe brwi, wypukłe usta, ostrą, prawie trójkątnie ściętą brodę. Jasne, gładko sczesane z czoła włosy przytrzymuje półkolisty grzebień, na szyję spada związany tasiemką warkocz. Oczy ma dziwne, tak bladoniebieskie, że wydają się prawie białe".

Życiorys: Dziewczynka naprawdę nazywa się Elżbieta Jezierska. Jest niewidoma od urodzenia. Nazywa Budziszów dziadkami, jednak nie jest ich wnuczką. W 1952 r. jej matka mieszkała u rybaków. Po jej śmierci stary rybak z żoną zajęli się niewidomą sierotą.

W powieści Elza zostaje adoptowana przez panią Adę Rudzką. Wyjeżdża też na operację, dzięki której może odzyskać wzrok.

Charakterystyka: Mimo swojego kalectwa Elza jest niezwykle pogodną dziewczynką. Już dawno pogodziła się z tym, że nie widzi. Dużo śpiewa, śmieje się. Ma bogatą wyobraźnię, czasem układa własne bajki. Jest trochę nieśmiała, bo inne dzieci od niej stronią.

Elza jest bardzo ciekawa świata. Przed dwoma laty, przebywający u Budziszów, emerytowany nauczyciel z Poznania rozbudził w niej tę pasję. Nauczył rozpoznawania wielu roślin, wszczepił miłość do przyrody. Dziewczynka doskonale radzi sobie nie tylko w znanym sobie domu, potrafi też w nieznanym lesie wskazać drogę powrotną. Nauczyła się wykonywać drobne prace gospodarskie i pomaga przybranym dziadkom na miarę swoich możliwości. Nie może tylko chodzić do szkoły, bardzo tego żałuje.

Elza bardzo potrzebuje przyjaźni, akceptacji. Dzięki spotkaniu z Danusią czuje się doceniona, Danusia jej nie odtrąca, przyjaźni się z nią. Bardzo przeżywa swoją samotność, o czym świadczy jej wypowiedź, kiedy dziewczynki bawiły się lalkami. Nie okazuje jednak tego po sobie.

Rola w utworze: Na przykładzie tej bohaterki autorka pokazuje, że każdy potrzebuje przyjaźni i akceptacji.