BOREJKO IDA

Wygląd: "Ida Borejko nie była ładna (...) uchodziła za brzydactwo. Dość wysoka na swoje piętnaście lat, nieprzeciętnie chuda, garbiła plecy, żeby ukryć biust, wskutek czego jej sylwetka przypominała pałąk zakończony od dołu kościstymi nogami o dużych stopach, a od góry - kędzierzawą, płomiennorudą, rozczochraną strzechą, skutecznie kryjącą oczy, szyję, barki i łopatki. Spod tej szalonej fryzury widać było niekiedy jakiś fragment twarzy o bardzo jasnej cerze i licznych piegach, wśród których świeciły małe zielone oczy i duże białe zęby z lekkim przodozgryzem". Ubrania leżały na niej nieładnie, wyglądała więc na zaniedbaną. Po ścięciu włosów i ułożeniu ich Ida zmienia się: "Króciutkie kędzierzawe loczki błyszczały na jej nadspodziewanie kształtnej głowie, odsłaniając długą szyję i piękne wysokie czoło". Jej oczy wydawały się teraz większe, a brwi zmieniły wyraz jej twarzy. Zaczęła też nosić dziewczęce sukienki.

Życiorys: Wiedzie życie przeciętnej nastolatki. Kiedy rodzice wyjeżdżają na wakacje, Ida musi sama sobie radzić - wtedy zarabia wykonywaniem drobiazgów. Jest zakochana w Klaudiuszu, chłopiec zwraca na nią uwagę dopiero wtedy, gdy za radą mamy Ida zmienia fryzurę i zaczyna nosić sukienki.

Charakterystyka: Była to dziewczyna o bardzo żywym i zmiennym usposobieniu. "Przepełniały ją zwykle uczucia skrajne i gwałtowne. Przesadzała we wszystkim". Ma wybuchowy temperament, jest spontaniczna i gwałtowna. Jednocześnie łatwo wpada w zadumę, pogrąża się w marzeniach. Brak jej cierpliwości i opanowania. Nie czeka na rozwój wypadków, ale działa szybko, często bez zastanowienia, wpadając przy tym w kłopoty, na przykład kiedy w furii maluje Marka i Jarka farbą, której chłopcy użyli do wymalowania psa.

Ida jest bystra i inteligentna. Jest też bardzo dociekliwa i ciekawa świata i ludzi. Łatwo nawiązuje kontakty z innymi i ma na nich duży wpływ (np. na życie Krzysia, Marka i Jarka, pana Karola). Po ojcu odziedziczyła zamiłowanie do książek, czyta głównie staroangielskie romanse.

"Wszystkie właściwie cechy jej charakteru - i te dobre, i te złe - były silnie wybujałe". Była bardzo uparta i ambitna. Podejmuje się zadań trudnych do spełnienia, chcąc udowodnić sobie i innym własną wartość (np. gdy obiecuje przekonać Krzysia do leczenia lub próbuje zająć się Lisieckimi). Jest pełna kompleksów, nie wierzy w siebie, a to utrudnia jej utrzymanie kontaktu z innymi. Krzysztof nazywa ją "zakompleksionym stworzeniem". Jednak, kiedy Ida zapomni o swych problemach i zaangażuje się w jakąś sprawę, zupełnie się zmienia. Z wścibskiej histeryczki przemienia się w pełną życzliwości, ciepłą osobę. Zauważa to Krzyś: "Jak kto się do ciebie uśmiechnie, to ty się cała rozpromieniasz (...) jakby ci się w środku zapalała żarówka".

Jest bardzo wrażliwa na krzywdę innych. Zawsze odważnie staje po stronie słabszych, broni też zwierząt, np. Lucypera (psa pana Karola) przed Markiem i Jarkiem, ale też staje w obronie chłopców, gdy jednego z nich bije właściciel porysowanego samochodu. Razem z Krzysiem opiekują się chłopcami podczas choroby jednego z nich, a potem organizują świetlicę dla zaniedbanych wychowawczo dzieci. Bardzo kocha swoją rodzinę. Szczególnie ważna jest dla niej mama, która pomaga jej pozbyć się nieśmiałości i nabrać pewności siebie.

Ida jest również bardzo przedsiębiorcza. Gdy nie ma pieniędzy, robi gipsowe wiewiórki i sprzedaje je na rynku. Ma "smykałkę" do wyrobu rozmaitych ozdób.

Czasami w gniewie bywa gwałtowna i porywcza (np. gdy maluje braci Lisieckich farbą, czy wykrzykuje prawdę o Krzysiu, nazywając go egoistą i samolubem).

Rola w utworze: Ida to dziewczyna pełna sprzeczności. Jest gwałtowna, impulsywna, ale też zawsze chętna do pomocy, troskliwa i opiekuńcza wobec chorych i słabszych. Jako przyjaciółka jest trudna we współżyciu, ale też zawsze można na nią liczyć. Ma zadatki na wspaniałą, wartościową osobę.