W. Szekspir Król Lear, bohaterka drugoplanowa; jedna z córek Leara, jest zła i bez serca, choć słabsza od Goneryli, dlatego jej ulega. Wierzy w opowieści siostry o ojcu i jego orszaku, więc opuszcza dom przed przybyciem króla, a potem chłodno nakazuje mu, by wrócił na dwór Goneryli i przeprosił ją. Nie ma w sercu ani odrobiny litości dla starego ojca, świadomie poniża go i wygania w zimną noc z domu. Zwraca się do niego ze wzgardą:
"Proszę cię, miły ojcze, będąc słabym,
Nie chciej się innym wydawać na zewnątrz"
Ustawia go, wskazując mu jego miejsce. Następnie bez chwili wahania wydaje polecenie Gloucesterowi, by nie udzielał Learowi schronienia
O jej okrucieństwie świadczy namawianie męża do surowego ukarania Gloucestera za pomoc udzieloną Learowi wbrew rozkazom. Targa hrabiego za brodę, namawia męża do wyłupienia mu drugiego oka, a potem poleca Oswaldowi zabić go skrycie. Nie wzdrygnęła się, nie zadrżała, asystując przy egzekucji, co więcej, załamała starca wyznaniem, że to syn Edmund wydał go na mękę. Jest godną partnerką swego męża-oprawcy, ale po jego śmierci nie rozpacza, szybko pociesza się, planując małżeństwo z Edmundem, o którego rywalizuje z siostrą
