B. Prus Na wakacjach, bohater pierwszoplanowy i narrator opowieści o pożarze; "Był to przystojny blondyn, którego łagodne oczy mogły rozmarzyć niejedną kobietę. Mnie pociągał jego niewzruszony spokój i trzeźwość umysłu" - tak przedstawia go przyjaciel, dodając jeszcze, że był to człowiek niezwykle opanowany. Potwierdzeniem tego spostrzeżenia jest sprawozdanie z przebiegu wydarzeń. Narrator krytycznie ocenia wysiłki chłopów próbujących ratować chałupę, jak i wiejskie budownictwo narażone na pożary. Jest też samokrytyczny, gdyż przyznaje, iż do oglądania zdarzenia popchnęła go "filisterska ciekawość". Drobiazgowo analizuje swoje reakcje, gdy okazało się, że w płonącej chacie jest dziecko. Stwierdza, że drgnęło w nim serce, ale nie wyjaśnia, co poczuł: litość, współczucie, miłość bliźniego, poczucie obowiązku czy też wszystko naraz. Czuje, że powinien ratować dziecko, ale nie może zdobyć się na działanie, a rozwaga podsuwa mu argumenty: może dziecko już nie żyje, może go nie znaleźć w płonącej izbie, może zostać posądzonym o chęć popisania się i zostania tanim kosztem bohaterem. Ostatecznie z gniewem ocenia swe porywy jako "głupi sentymentalizm", stwierdza, że "szkoda surduta" i nie robi nic. Zwyciężają rozwaga, rozsądek, argumenty rozumu, trzeźwość, pragmatyzm, a także strach i egoizm. Pozostaje wstyd, bo prosta dziewczyna nie wahała się, nie kalkulowała i uratowała dziecko
Stanowisko bohatera pozostaje w noweli bez oceny, bez komentarza czy wyjaśnień. Jego wstyd jednak świadczy, że sam ocenia się krytycznie. Słowa "My już tacy!" można rozumieć różnie: zbyt chłodni, trzeźwi, praktyczni, mądrzy, ale niezdolni do porywów serca, uczuć, pozbawieni zapału, spontaniczności..
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
