KLARA

A. Fredro Śluby panieńskie, bohaterka główna; podopieczna pani Dobrójskiej, rzeczniczka tytułowych "ślubów" wiecznego panieństwa

Wygląd: brak informacji w utworze, młoda, śliczna

Życiorys: Wiadomo, że znalazła się pod opieką pani Dobrójskiej, bo małżeństwo jej rodziców nie układało się. Dobrójska przyjęła ją pod swój dach, by młoda dziewczyna nie musiała patrzeć na sceny rozgrywające się w domu

Charakterystyka: Wesoła, energiczna, dowcipna, samodzielna, buntownicza. Doświadczyła już nieszczęścia w rozbitej rodzinie, więc broni się przed uczuciem i mści na mężczyznach w osobie Albina. Dopiero Gustaw zdołał ją pokonać. Klara nie kocha Albina, ale przeraża ją małżeństwo ze starym Radostem, do którego mogłaby zostać zmuszona przez skąpego ojca. Pokornieje więc, popłakuje po kątach, traci pewność siebie i zaradność. W końcu porzuca przekorę i godzi się na małżeństwo z Albinem

Klara właśnie przeżywa falę młodzieńczego buntu, przeciw wszystkim i wszystkiemu: jest harda, uparta, zawsze wie lepiej, ale umie okazać szacunek ciotce, którą bardzo kocha. Pierwiastki tego buntu wykorzystał Fredro jako elementy komizmu. Zwłaszcza w scenach, kiedy młodziutkiej zbuntowanej przychodzi się zmierzyć z takimi "kataklizmami" jak zmiana uczuć Albina i matrymonialne plany Radosta wobec niej (wynik intrygi Gustawa). Klara jest bezsilna i zrozpaczona, nie może jej się pomieścić w głowie, że świat wokół nagle może się tak zmienić

Rola w utworze: Ostatecznie docenia uczucie młodego, przystojnego Albina, chociaż tuż przed samymi zaręczynami wykrzykuje: "Ach, gdybym mogła, na złość bym nie chciała!". Nie ma wątpliwości, kto w tej parze będzie grał pierwsze skrzypce