W. Szekspir Król Lear, bohater epizodyczny; jest ważną postacią, choć nie ma wpływu na bieg zdarzeń. Jest "czystym" Błaznem, nawet bez imienia. Nie jest też wesołkiem, trefnisiem, jest pierwszym w literaturze błaznem, który ma świadomość sytuacji błazna: ma udowadniać innym ich błazeństwo
Błazenada jest zawodem, filozofią i teatrem, odgrywanym przed królem, by go sprowadzić na ziemię, udowodnić mu popełnione błędy, ostudzić emocje i pomóc pogodzić się z losem. Pozwala sobie nazywać Leara błaznem, to przecież przywilej błaznów, nazywa go też "wyłuszczonym strączkiem" i "Cieniem Leara", przekonuje, iż po oddaniu władzy córkom, musi im podlegać. Przewiduje rozczarowanie postępowaniem drugiej córki: "Zobaczysz, że ta druga córunia grzecznie się z tobą obejdzie;"
Towarzyszy Learowi także w wielkiej scenie rozpaczy, by go chronić przed szaleństwem, przemawiając do rozsądku. Drwi, ironizuje i filozofuje. Jest wyrazicielem idei tragedii o rozpadzie świata, który stanął na głowie. Gdy świat Leara zawalił się, a on popadł w obłęd i zaczął filozofować jak Błazen, prawdziwy Błazen znika, jest już niepotrzebny
