Julian Tuwim "Przemiany"
Wielka jesteś, jara ziemio, ale mi ciebie mało!Dla mojej miłości wściekłejJeszcze powinnaś być większa,Jeszcze by się – o, wrząca i żywa! – przydałoNapakować jakich drożdży do twego wnętrza!
Żebyś nabrzmiała nową, płodną siłą,Żeby drzewa jak słonie rosły,Żeby gęstą żywicą z głębi tryskało i biło,Żeby dzwonami dzwonił zielony bulgot wiosny!
Żeby pędziły do góry słodkie twoje tłustości,Karmione wrzątkiem żaru, mlecznym słońca udojem,Żeby rżyska skwierczały z gorącej opłwitości,Żeby, za kłosem tęskniąc, białawym pławiły się łojem!
Nuże, kwiaty – lepkie i mięsiste,Pęczniejące, wygięte znacząco,Kwiaty, wonią zbarwioną wytrysłeW waniliowe, korzenne gorąco!
Nuże, ciepło – głębokie, pełne,Pod zielenią jaskrawotrawiastą!Jarz się, niebo gęste, olejne,Smarowane światłem jak omastą!
Deszcze świeże, szumne ulewy,Niech was żłopie kochanka zgrzana!Ziarna, zwierzętami wyskoczcie z gleby!Z brzóz niech cieknie strumieniami śmietana!
A ty, bujna, gorąca i mleczna,Ty, wypierśna, młoda i soczysta,Babo wieczna, babo rozłożysta,O, radości nieskończonej zdroje:Łonu twemu – soki moje,Dziecku memu – mleko Twoje!
Wiersze (Język polski)
Odpowiedzi (0)