grupa poetycka okresu dwudziestolecia międzywojennego, której twórcy byli związani początkowo z pismem "Pro Arte et Studio", a następnie z wychodzącym w latach 1920-1928 i 1935-1939 czasopismem "Skamander". Najwybitniejszymi przedstawicielami Skamandra byli: J. Tuwim, K. Wierzyński, A. Słonimski, I. Iwaszkiewicz, J. Lechoń. Z grupą związani byli także M. Pawlikowska-Jasnorzewska, W. Broniewski. Skamandryci nie ogłosili jasno sformułowanego programu, opowiadali się bowiem za swobodą twórczą, zachowaniem indywidualności, ale na podstawie ich utworów określić można głównie założenia ideowo-artystyczne grupy. Patronem poetyckim swojej twórczości uczynili L. Staffa. Skamandryci odrzucili symbolizm na rzecz poezji zaangażowanej, opisującej współczesność, złączonej z rzeczywistością. Głównymi motywami ich twórczości była fascynacja biologicznym aspektem życia, pięknem świata (witalizm), nowoczesnym miastem i tłumem (urbanizm). W miejsce romantycznego poety wieszcza, modernistycznego artysty "ponad światem" propagowali ideał poety jako zwykłego człowieka, artysty, znającego dobrze rzemiosło poetyckie. Zrezygnowali z symbolicznego, nastrojowego języka na rzecz mowy potocznej. Wprowadzili nowy typ bohatera lirycznego - przeciętnego obywatela miasta, pełnego radości życia, zainteresowanego sprawami codzienności. Zanegowali romantyczną ideę sztuki narodowowyzwoleńczej, podejmującej wątki patriotyczne i martyrologiczne, uznając, że taka rola literatury skończyła się z chwilą wyzwolenia Polski ("Ojczyzna moja wolna, wolna, więc zrzucam z ramion płaszcz Konrada…" napisał A. Słonimski w Czarnej wiośnie). Skamandryci prowadzili także działalność kabaretową i satyryczną (kabaret "Pikador"). Ugrupowanie to wywarło silny wpływ na poezję lat trzydziestych, stojąc w opozycji do tworzących się wtedy nurtów awangardowych.
Potrzebujesz pomocy?
Już uciekasz?
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
