KORZEŃ

wegetatywny, najczęściej podziemny organ osiowy roślin naczyniowych. Jego zasadnicze funkcje to utrzymywanie rośliny w podłożu i pobieranie wody i soli mineralnych. W budowie morfologicznej korzenia wyróżnia się szczytowo umiejscowiony stożek wzrostu (pierwotna tkanka merystematyczna) chroniony przez czapeczkę (tkanka miękiszowa). Tkanka merystematyczna produkuje nowe komórki, które znajdują się w strefie podziałowej, powyżej jest strefa wydłużania komórek (elongacyjna) i strefa włośnikowa. Ryzoderma tej strefy wytwarza cytoplazmatyczne wypustki - włośniki, które zwiększają powierzchnię chłonną korzenia. W tej strefie komórki zaczynają się różnicować w tkanki. Korzeń może ulegać również modyfikacjom w zależności od pełnionych funkcji, np. korzenie spichrzowe - marchew, k. powietrzne - epifity, k. oddechowe - cypryśnik, k. podporowe - pandan, k. asymilacyjne - niektóre storczyki. Zespół wszystkich korzeni danej rośliny tworzy system korzeniowy. Wyróżniono system korzeniowy palowy, w którym występuje jeden główny korzeń i wiele wychodzących z niego bocznych (np. u nagonasiennych i dwuliściennych). W systemie korzeniowym wiązkowym korzeń główny zanika, a z jego części nasadowej wyrasta pęk korzeni bocznych lub z łodygi wyrastają korzenie przybyszowe.

Budowa zewnętrzna korzenia - podział na strefy

Budowa pierwotna korzenia rośliny okrytonasiennej

Wędrówka wody w korzeniu od włośników do naczyń