gatunek synkretyczny, łączący w sobie cechy różnych rodzajów literackich: epiki (fabuła, postacie), liryki (nastrojowość, emocjonalność) i dramatu (dialogi bohaterów).
Ballada wywodzi się z twórczości ludowej, początkowo śpiewana, występowała zwłaszcza w folklorze Anglii i Szkocji. Od XVIII w. rozpowszechniła się jako krótki utwór poetycki o budowie stroficznej, w którym pieśniarz opowiadał jakąś legendę lub podanie historyczne. Jako gatunek literacki stała się bardzo popularna w okresie romantyzmu, gdyż łączyła ludowość z fantastyką i tajemniczością. W Anglii balladę spopularyzowali romantyczni poeci tzw. "szkoły jezior" (m.in. W. Wordsworth, S. Coleridge), a w Polsce A. Mickiewicz (Ballady i romanse). Fabuła ballady romantycznej jest ramą, w którą wpisana jest postawa jednostki wobec losu i problemów moralnych (wina i kara, wierność i zdrada, wolność). Znaczącą rolę w balladzie odgrywa przyroda, która nie tylko wyraża emocje i uczucia, ale również wymierza sprawiedliwość, symbolizuje ukryte siły natury rządzące człowiekiem i światem.
Kształt artystyczny ballady cechuje występowanie paralelizmów składniowych, powtórzeń, refrenów i porównań. Najbardziej znane ballady, to: Świteź, Świtezianka, Romantyczność, będąca literackim manifestem romantyzmu polskiego. Później ballady pisali B. Leśmian, J. Tuwim, K. I. Gałczyński. W XX w. ballada pojawiła się jako jeden z gatunków folkloru miejskiego (np. ballada podwórkowa).
Potrzebujesz pomocy?
Już uciekasz?
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
