Dielektryki są to ciała, które nie posiadają ładunków swobodnych. Dlatego nie może dochodzić do przemieszczania się tych ładunków, czyli przepływu prądu elektrycznego.

Można natomiast doprowadzić ciało dielektryczne do stanu polaryzacji. Dochodzi wtedy do rozseparowania ładunków ujemnych od dodatnich i tworzy się dipol elektryczny.

Całość dielektryka jest obojętna elektrycznie. Ładunki doprowadzają do osłabienia pola elektrycznego w dielektryku w odniesieniu do zewnętrznego pola elektrycznego. W materiale dielektrycznym dochodzi do wygenerowania dodatkowego pola elektrycznego , pola indukcji elektrycznej.

Dla dielektryka izotropowego wektory zewnętrznego pola elektrycznego E i pola indukowanego D mają taki sam kierunek, a zależność między nimi można przedstawić równaniem:

Współczynnik proporcjonalności to tzw. przenikalność dielektryczna. Jest to wielkość charakterystyczna dla każdej substancji dielektrycznej. Ma na nią wpływ częstość zmian zewnętrznego pola elektrycznego, a w niektórych przypadkach również temperatura. Dielektrykiem może być ciało stałe , a także ciecz czy gaz.

Okazuje się , że nie ma idealnych dielektryków i każda taka substancja ma pewną wartość rezystancji. Na skutek tego dochodzi do strat dielektrycznych.

Dla każdego dielektryka charakterystyczną wielkością jest tzw. napięcie przebicia. Po przekroczeniu tej wartości napięcia w dielektryku również może pojawić się przepływ prądu elektrycznego.

Inny rodzaj materiałów stanowią przewodniki. Są to ciała, które dobrze przewodzą prąd elektryczny. Do przewodzenia może dochodzić w różny sposób. I właśnie dlatego dzieli się przewodniki na kilka grup. W pierwszej grupie ładunek przenoszony jest przez swobodne elektrony wędrujące w kryształach pomiędzy węzłami sieci. Przepływ prądu nie zmienia ich własności chemicznych. Ciała takie, których przykładem może być grafit i przewodniki metaliczne, zalicza się do tzw. przewodników pierwszego rodzaju. Druga grupa to ciała w których nośniki ładunku maja postać jonów dodatnich i ujemnych . Czyli dotyczy to zjonizowanych gazów i elektrolitów czyli substancji, które w roztworach wodnych ulegają dysocjacji na jony.

Poszczególne przewodniki charakteryzują się własnością zwaną przewodnością elektryczną właściwą.

Na co dzień spotykamy się najczęściej ze zjawiskiem przewodnictwa metali. Tworzą bowiem wszelkie przewody elektryczne , druty oporowe i itp. Natomiast przewodnictwo roztworów elektrolitów jest wykorzystywane w rozmaitych technologiach chemicznych. I tak dzięki temu zjawisku można otrzymać czyste metale.

Ogniwo galwaniczne zbudowane jest z dwóch półogniw czyli elektrod. Jedna z nich nazwana jest katodą a druga anodą. Gdy taki układ połączy się za pomocą przewodnika to zaobserwuje się w nim przepływ prądu elektrycznego. Jest to możliwe dzięki reakcjom redox czyli utleniania i redukcji. Reakcje te zachodzą właśnie na elektrodach.

Wielkością charakteryzującą każde ogniwo jest różnica potencjałów między katodą i anodą. Tą różnicę mierzy się dla ogniwa otwartego i nosi ona nazwę siły elektromotorycznej ogniwa.

Inaczej mówiąc wielkość siły elektromotorycznej wskazuje na zdolność danego ogniwa do wygenerowania przepływu elektronów.

Pomiarów siły elektromotorycznej ogniwa dokonuje się za pomocą specjalnego woltomierza. Zależy ona przede wszystkim od rodzaju elektrolitów oraz od ich stężenia. Na wartość siły elektromotorycznej wpływ ma także temperatura.

Istniej wielkość zwana standardową siłą elektromotoryczną. Jest to siła elektromotoryczna wyznaczona dla każdego ogniwa w warunkach standardowych . Służy do porównywania rozmaitych ogniw galwanicznych.

Istnieje bowiem wiele typów ogniw galwanicznych. Przykładem mogą być: ogniwo Daniela, ogniwo ołowiowe, ogniwo Volty i itp.