Angielski poeta, prozaik i dramaturg pochodzenia irlandzkiego, zwolennik skrajnego estetyzmu. Urodził się w Dublinie. Studiował w Oksfordzie, gdzie wyróżniał się pilnością i znakomitymi wynikami w nauce. Kolekcjoner błękitnej porcelany, miłośnik kwiatów, szczególnie słoneczników, wiódł życie dandysa.
Jako poeta zadebiutował w 1881 r. tomem Poezje. Wyruszył w podróż do Ameryki, gdzie wygłaszał wykłady o nowej estetyce i sztuce. Po powrocie do Europy wyjechał do Paryża, gdzie zawarł znajomości z Victorem Hugo i Paulem Verlainem. Do Londynu powrócił z postanowieniem zdobycia sławy i pieniędzy. Dbał, by zawsze widziano go w powozie, a w restauracjach zamawiał najdroższe potrawy i wina.
W 1887 r. został redaktorem naczelnym pisma poświęconego modzie, w 1888 r. opublikował zbiór bajek Szczęśliwy książę, w którym sprzeciwiał się stosunkom społecznym panującym w Anglii.
W 1891 r. powstała powieść Portret Doriana Graya, która w dużej mierze jest duchową autobiografią Wilde'a. Swoje poglądy wyraził także w komediach Wachlarz lady Windermere (1902), Mąż idealny (1895). Stał się bohaterem skandalu obyczajowego - za homoseksualizm uwięziono go na dwa lata w Reading (1895-97). Po odbyciu kary przeniósł się do Paryża, gdzie napisał Balladę o więzieniu w Reading (1898) i mający charakter spowiedzi De profundis (wyd. 1905).
Zmarł w nędzy i zapomnieniu.
Ojciec Oskara Wilde'a był lekarzem okulistą, matka - literatką, entuzjastką zwłaszcza greckich i rzymskich klasyków. Oboje byli ludźmi kochającymi życie, z pasją realizującymi swoje marzenia. Z zapałem oddawali się folklorystyce, a mały Oskar towarzyszył im w wycieczkach do starych zamków i ruin, wraz z nimi słuchał podań i legend opowiadanych przez okolicznych mieszkańców.
Odziedziczył po matce zamiłowanie do literatury greckiej i za gruntowną znajomość greki otrzymał w 1873 r. złoty medal Trinity College Uniwersytetu Dublińskiego. Nienawidził natomiast matematyki i miał z nią wieczne problemy.
