Współczesny polski prozaik. Urodził się w Częstochowie. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1951-56 przebywał we Wrocławiu, gdzie redagował tygodnik "WTK". W tym czasie współpracował także z warszawskim pismem "Dziś i Jutro", na łamach którego w 1955 r. opublikował swe pierwsze reportaże. W 1956 r. przeprowadził się do Warszawy. W latach 1961-67 był redaktorem czasopisma "Współczesność". Później związał się z Polskim Radiem, gdzie był redaktorem naczelnym Redakcji Programowej. W latach 1962-71 współpracował z "Miesięcznikiem Literackim". Zmarł w Pruszkowie.
Otrzymał wiele nagród, m.in. w 1970 r. nagrodę im. Fundacji Kościelskich, w 1979 r. nagrodę II stopnia Prezesa Rady Ministrów, a w 1989 r. nagrodę I stopnia Ministra Kultury i Sztuki.
W swej twórczości prozatorskiej Terlecki podejmował głównie problematykę historyczno-moralną, nawiązywał do wydarzeń powstania styczniowego oraz innych głośnych w XIX i XX wieku
wydarzeń, np. ostatnich lat życia S.I. Witkiewicza czy zabójstwa aktorki M. Wisnowskiej, pisał także powieści psychologiczno-obyczajowe dotyczące problemów osobowości pisarzy. W jego dorobku literackim znalazły się powieści Gwiazda Piołun (1968), Dwie głowy ptaka (1970), Pielgrzymi (1972), Powrót z Carskiego Sioła (1973), Czarny romans (1974), Odpocznij po biegu (1976), Wczesny powrót (1978), Zwierzęta zostały opłacone (1980), Cień karła, cień olbrzyma (1983), Pismak (1984), Lament (1984), Drabina Jakubowa albo podróż (1988), Wieniec dla sprawiedliwego (1988), Zabij cara (1992); opowiadania Podróż na wierzchołku nocy (1958), Pożar (1962), Sezon w pełni (1966), Rośnie las (1977), Złoty wąwóz (1978), Trzy etiudy kryminalne (1980), reportaże, np. Kocie łby (1956); dramat Krótka noc (1989) oraz słuchowiska (zbiór Herbatka z nieobecnym, 1976) i scenariusze filmowe.
