Właściwie Zygmunt Tempka. Prozaik, dramaturg, zawodowo związany z teatrem krakowskim, aktor i reżyser. Urodził się w 1891 r. w Krakowie. Od 1939 r. przebywał na emigracji. Największy rozgłos zyskał dzięki dramatowi Gałązka rozmarynu (1938), poświęconemu Legionom Józefa Piłsudskiego. Trwałe miejsce w dorobku literackim znalazły powieści autobiograficzne Przylądek Dobrej Nadziei (1931) oraz Rubikon (1935). Ponadto ogłosił: zbiory felietonów, np. Geografia serdeczna (1931), Książka zażaleń (1933), Lajkonik (1938), Z mojej pralni (1938); powieści psychologiczne, np. Błękitna kotwica (1939); opowiadania dla młodzieży, np. Puchar Krakowa (1933); reportaże, np. W pogoni za formą. Wrażenia z pobytu w Moskwie (1934); wspomnienia Mój Kraków (1946), szkice polityczne, np. Z księgi zażaleń pielgrzymstwa polskiego (1949). Zmarł w 1963 r. w Londynie.
