Pisarz polityczny włoskiego renesansu. Urodził się we Florencji. Pochodził z rodziny szlacheckiej. W młodości uzyskał staranne wykształcenie humanistyczne. Od 1498 r. prowadził działalność polityczną, był sekretarzem Kancelarii Dziesięciu Republik Florenckich. Odbywał liczne podróże dyplomatyczne m.in. po Włoszech, Francji i Niemczech. Dzięki tym podróżom mógł uważnie śledzić ówczesne wydarzenia polityczne i obserwować władców różnych krajów. W tym czasie powstały jego pierwsze dzieła polityczne i historyczne, np. O sposobie traktowania zbuntowanej ludności, Raport o organizacji milicji florenckiej, Dziesięciolecia.
Po objęciu władzy przez Medyceuszy w 1512 r. Machiavelli został pozbawiony urzędu i skazany na wygnanie. Później, z powodu podejrzeń o udział w spisku, był więziony i torturowany. W latach 1512-20 przebywał poza Florencją, zamieszkał w Albergaccio. Po 1520 r. zlecono mu napisanie historii Florencji oraz powierzono obowiązki dotyczące budowy fortyfikacji. Po wygnaniu Medyceuszy z Florencji był nieprzychylnie widziany przez sprawujących władzę w nowo powstałej republice.
Jego najważniejszym dziełem jest Książę, pisany w latach 1512-20, wydany w 1532 r., w którym został zawarty zbiór wskazówek dla pełniących władzę z główną tezą, że rządzący jest zobowiązany oddzielić politykę od moralności (Machiavelli doskonale rozumiał, że władzę zdobywa się podstępem i przelewając krew, utrzymuje się ją dzięki terrorowi, a traci - przeważnie na drodze rewolucji i zdrady; wyznawał teorię "cel uświęca środki", jego doktryna polityczna nazywa się "makiawelizmem"). Ponadto był on autorem poematów i komedii obyczajowych, m.in. Mandragory (1521), która weszła do kanonu arcydzieł włoskiego teatru renesansowego oraz traktatów, rozpraw politycznych i historycznych np. O księstwach, Rozważania na temat pierwszej Dekady Tytusa Liwiusza, O sztuce wojennej.