Norweski dramaturg Henryk Ibsen był synem zamożnego kupca. Z powodu bankructwa ojca musiał radzić sobie samodzielnie. Przygotowywał się do matury, pracował i tworzył. Jego pierwsze utwory miały charakter polityczno-satyryczny. Debiutował poematem Do Węgrów (1848). Potem niemal bez reszty poświęcił się teatrowi. Myślał o stworzeniu norweskiego teatru narodowego. W 1851 r. otrzymał stanowisko reżysera i autora dramatycznego w Bergen, wiosną 1858 r. przeniósł się do Christianii, gdzie pracował jako kierownik artystyczny teatru. W tym czasie napisał dramaty Katylina (1850), Komedia miłości (1862) i Pretendenci do tronu. W pierwszym podjął tematykę społeczno-obyczajową, w drugim - historyczną. Nie rozumiany przez rodaków, ostro krytykowany, zdecydował się opuścić Norwegię. Przez blisko trzydzieści lat przebywał poza ojczyzną - w Niemczech i we Włoszech. Światową sławę przyniosły mu poematy dramatyczne Brand (1866) i Peer Gynt (1867). Jest autorem dramatów: Nora, czyli dom lalki (1879), Upiory (1881), Wróg ludu (1882), Dzika kaczka (1884), Hedda Gabler (1890), Budowniczy Solness (1892), Mały Eyolf (1894), John Gabriel Borkman (1896), Gdy się zbudzimy spośród zmarłych (1899).
"Był specjalistą od gniewu, człowiekiem, dla którego złość była rodzajem sztuki samej w sobie. Cenił nawet jej przejawy w przyrodzie. Gdy pisał swą okrutną sztukę Brand, wspominał później: «Trzymałem skorpiona na stole, w pustym kuflu od piwa. Od czasu do czasu bydlę nieruchomiało. Dawałem mu wtedy kawałek dojrzałego owocu, rzucał się wówczas na niego w gniewie i wpuszczał swoją truciznę. Potem znów wszystko było w porządku» (P. Johnson Intelektualiści).
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
