Poeta angielski, wybitny twórca epoki romantyzmu. Urodził się w Londynie. Jego ojciec, John, był kapitanem gwardii. George był synem z jego drugiego małżeństwa z Katarzyną Gordon. Rody, z których pochodzili rodzice poety, były znakomite, ale zubożałe. Ojciec wcześnie osierocił George'a, który wychowywał się w Szkocji, w rodzinnym kraju matki. Był to smutny okres w jego życiu: poznał, co to ubóstwo, brak opieki rodzinnej i upokorzenia z powodu wrodzonej wady stopy. Gdy miał jedenaście lat, jego sytuacja znacznie się poprawiła: otrzymał w spadku tytuł lorda i rodowy majątek. Przeniósł się wtedy do Anglii i zamieszkał w Newstead w pobliżu Nottingham.
W 1801 r. wstąpił do szkoły średniej w Harrow, potem studiował w Cambridge. Godność para Anglii zmuszała go do dotrzymywania kroku utytułowanym kolegom, żył więc bujnie i rozrzutnie, uprawiał sporty, flirtował, bawił się i popadł w długi, z których wydobył się dużo później dzięki pracy literackiej. W tym okresie dużo czytał, zwłaszcza dzieła klasyków literatury starożytnej.
Jeszcze w czasie studiów w 1807 r. wydał tomik wierszy zatytułowany Godziny bezczynności, bez litości zaatakowany przez krytyków. Na ataki Byron odpowiedział atakiem: w rok później wydał poemat Angielscy poeci i szkoccy recenzenci, będący satyrą na współczesną mu literaturę angielską. Poemat zawiera też program nowej poezji.
Latem 1809 r. dwudziestojednoletni Byron opuścił Anglię, udając się wraz ze swym przyjacielem z Cambridge, Jamesem Hobhouse, w trwającą dwa lata podróż z Portugalii i Hiszpanii na Maltę, do Albanii, Grecji i Konstantynopola. Podróż ta była dla poety znakomitą szkołą życia, zebrał wiele materiału do twórczości i ukształtował własne poglądy na świat. Owocem dwuletniej wędrówki był szereg drobnych utworów okolicznościowych oraz dwie pierwsze pieśni Wędrówek Childe Harolda. Po powrocie do Anglii Byron dodał do poematu kilka refleksyjnych strof i wydał go w 1812 r.
Sukces Wędrówek Childe Harolda był równie ogromny, jak nieoczekiwany. Byron znalazł się w centrum zainteresowania. Na okres po 1812 r. przypadła też działalność Byrona w Izbie Lordów. Wygłosił tam kilka bezkompromisowych przemówień, m.in. w obronie robotników podczas debaty o karze śmierci dla tzw. burzycieli maszyn, oraz przeciw uciskowi Irlandii. Wystąpienia poety nie przyniosły żadnych rezultatów, co przeżył jako klęskę polityczną. Nałożyły się na to bolesne perypetie rodzinne. Małżeństwo z poślubioną w 1815 r. Anną Izabellą Milbenke rozpadło się wkrótce po urodzeniu córki, Augusty Ady.
Opinia publiczna zwróciła się przeciwko poecie, więc postanowił opuścić Anglię. Owocem literackim tego niespokojnego okresu była seria powieści poetyckich o tematyce orientalnej, tj. Giaur (1813), Narzeczona z Abydos, Korsarz (1814), Oblężenie Koryntu, Paryzyna.
Podczas dobrowolnego wygnania Byron podróżował przez Belgię, Niemcy, Szwajcarię do Włoch. W Szwajcarii spotkał drugiego wielkiego romantyka angielskiego młodszej generacji, Shelleya, z którym zwiedzał Alpy w okolicach jeziora genewskiego. We Włoszech zamieszkał w Rawennie, potem w Wenecji. Tam też poznał swą ostatnią wielką miłość, hrabinę Guiccioli. W tym okresie powstały poematy: Więzień Chillonu (1816), Mazepa, Wyspa; dramaty: Manfred (1817), Kain (1821), Marino Faliro, Dwaj Foskarowie, Sardanapal, a także Proroctwo Dantego. Utwory te, a także działalność polityczna pisarza, związanego z włoskim ruchem rewolucyjnym karbonariuszy, skierowanym przeciwko Austrii, świadczą o demokratycznych, postępowych poglądach Byrona - przeciwnika feudalno-kapitalistycznego ucisku i polityki Świętego Przymierza. Jest to także dowód, że poeta nie oddzielał twórczości od życia, żył tak jak jego bohaterowie, pisał zaś o tym, co uczuciowo przeżywał. Ukoronowaniem i zamknięciem jego twórczości był wielki poemat Don Juan, w którym przedstawił wszystkie konflikty wstrząsające ówczesną Europą. Pisany w Italii, w latach 1818-23, jest złożony z szesnastu pieśni. Poeta nie zdążył go już ukończyć. W 1824 r. na wieść o wybuchu powstania Greków przeciwko niewoli tureckiej opuścił Włochy i udał się do Grecji, gdzie zaangażował się w prace organizacyjne
w siedzibie sztabu powstańczego w Missolounghi. Niezdrowy klimat i niewygody żołnierskiego życia spowodowały, że zapadł na febrę i zmarł.
Był człowiekiem ceniącym sprawność fizyczną, uważał, że w pływaniu nikt mu nie dorówna. "Gdy raz w salonie hrabiny Benzon zeszła rozmowa na zręczność w pływaniu i Byron wspomniał, że za czasów swojego pobytu w Hiszpanii przepłynął Tag, a w Konstantynopolu Hellespont w przeciągu trzech godzin, opowiedział i Mengaldo (jeden z lwów salonowych) o swych sztukach pływackich na Dunaju i na Berezynie. Towarzysze mieli ochotę zmierzyć swe siły na weneckiej lagunie. 10 czerwca 1818 r. postanowili więc popłynąć na Lido laguną i Wielkim Kanałem, jak można będzie najdalej". W pojedynku zwycięstwo odniósł Byron - przepłynął najdłuższy dystans, przebywał w wodzie cztery godziny i dwadzieścia minut. (K. Chłędowski Rokoko we Włoszech).
