angielski filozof, prawnik, polityk, poseł do Izby Gmin. Był protegowanym hrabiego Essexa (faworyta Elżbiety I), ale później wystąpił przeciw niemu i doprowadził do skazania go na karę śmierci. Z czasem został doradcą Jakuba I i faworytem księcia Buckingham, dzięki czemu otrzymał wiele tytułów i honorów: np. w 1614 r. został królewskim kustoszem prawa, a w latach 1618-21 pełnił urząd lorda kanclerza. Ponieważ dopuścił się licznych nadużyć, został odsunięty od polityki, dzięki czemu ostatnie lata życia poświęcił filozofii i nauce. Był jednym z głównych przedstawicieli XVII-wiecznego kierunku filozoficznego zwanego empiryzmem metodologicznym (twierdził, że prawdziwe poznanie musi być oparte na doświadczeniu).
Bacon uważał, że nauka powinna zająć się odkrywaniem praw przyrody, by wykorzystać je do poprawy warunków życia. W swojej teorii złudzeń umysłu przestrzegał przed czterema niebezpieczeństwami, które mogą wypaczyć prawdę: omylnością zmysłów, tradycyjnymi uprzedzeniami, indywidualnymi brakami wynikającymi z wychowania, złymi określeniami będącymi następstwem niedoskonałości języka.
Jego najpopularniejsze dzieła to: De dignitate et augmentis scientiarum, Cogitationes de natura rerum, Novum organum i niedokończona Nowa Atlantyda, w której przedstawił utopijną koncepcję społeczeństwa rządzonego przez naukowców. Bacon twierdził, że należy zdobywać wiedzę, gdyż tylko ona zapewni człowiekowi panowanie nad światem.