- Homer
Iliada, bohaterka trzecioplanowa; córka Zeusa i Ledy, żona króla Sparty
Menelaosa, porwana przez Parysa, co stało się bezpośrednim powodem
wojny trojańskiej. Homer przedstawia ją jako kobietę pełną lęku,
niepokoju o los własny i narodów, wplątanych w okrutną wojnę. Jej
postawa i uroda wzbudzają podziw także wśród Trojan, którzy nie
winią jej za spowodowanie wojny. Ona sama natomiast czuje się
niezręcznie, przeżywa rozterki, wstyd, hańbę
- J. Kochanowski
Odprawa posłów greckich, bohaterka epizodyczna; jest świadoma swojej roli w sporze, a
jednocześnie wie, że nie może o niczym decydować, ponieważ jej
losem kieruje Afrodyta. Ze słów Heleny, skierowanych do Pani Starej
(piastunki), można wnioskować, że bardzo się boi: Parys znienawidzi
ją, kiedy zobaczy, że stała się przyczyną zguby miasta, a Menelaos
potępi jako niewierną żonę. Helena znalazła się w sytuacji bez
wyjścia, skazana na bierne oczekiwanie na swój los. Mimo lęku i
niepewności usiłuje zachować królewską godność, poddaje się woli
bogów, nie pozostaje jej nic innego, jak im zaufać. Helena poczuwa
się do winy, jest pesymistką, raczej nie kocha Parysa i boleje nad
tym, że musi pozostać w Troi. Z drugiej strony jednak spieszy do
królewicza na wieść, że ten oczekuje jej w pałacu. Kochanowski
poświęcił tej postaci osobny akt w dramacie, który nie wnosi
niczego nowego do akcji, może natomiast świadczyć o chęci
stworzenia pełnej kreacji kobiecej
