nurt w badaniach literackich lat 70. XX w., charakterystyczny dla klimatu duchowego doby przejściowej - postmodernizmu. Rozwinął się w USA i stamtąd promieniował na inne obszary. Do jego przedstawicieli należą: J. Hillis, H. Miller, H. Bloom, G. Hartman. Zwolennicy tego nurtu porzucili całkowicie wyobrażenie utworu literackiego jako autonomicznej, zorganizowanej całości słownej. Za cel badania uznają każdorazowo odsłonięcie w tekście tego, co wymyka się kontroli piszącego: ukrytych, rozproszonych sensów, wolnej gry znaczeń, niedostrzegalnych sprzeczności. Odkrywają w ten sposób, jak tekst sam się dekonstruuje, podważa swą tożsamość. Badacze najchętniej skupiają się na tych elementach tekstu, które zdają się być nieistotne. Szukają licznych, międzytekstowych związków dzieła, które wyłaniają bądź zacierają jego chwilowe znaczenia. W ten sposób negują jednoznaczne rozumienie utworu. Każda analiza prowadzi do innej interpretacji, wszystkie są równoprawne.
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
