Wybitny dramatopisarz angielski, laureat Nagrody Nobla, kytyk i publicysta. Urodził się w Dublinie (Irlandia) w rodzinie protestanckiej. Jego ojciec był drobnym urzędnikiem. Kiedy przeszedł na emeryturę, zajmował się handlem. Matka pasjonowała się muzyką, występowała w przedstawieniach operowych organizowanych w domu jej nauczyciela, George'a Vandaleur-Lee. Dzięki jej zainteresowaniom przyszły dramatopisarz wcześnie zetknął się z muzyką, potem został m.in. krytykiem muzycznym. Nauka nie szła mu łatwo, toteż szybko ją przerwał. Przez jakiś czas pracował jako urzędnik u handlarza majątków ziemskich w Dublinie, a także jako kasjer. Potem wyjechał do Londynu, gdzie w latach 1876-85 kontynuował karierę urzędniczą w różnych biurach za skromną pensję. W tym czasie powstała jego pierwsza powieść Niedojrzałość, potem kolejne cztery, jednak wszystkie były odrzucane przez wydawców. Shaw miał ściśle określone zasady. Nie palił, nie pił alkoholu, kawy, herbaty, był wegetarianinem. Podczas pobytu w Londynie związał się z ruchem socjalistycznym. Stał się jednym z twórców i działaczy reformistycznej organizacji, zwanej Towarzystwem Fabiańskim. Tam poznał wybitnego powieściopisarza George'a Herberta Wellsa.
Wielki wpływ na twórczość Shawa wywarły idee F. Nietzschego, H. Bergsona, A. Schopenchauera, R. Wagnera, J.W. Goethego i H. Ibsena. Przykład tego ostatniego w szczególny sposób skłonił go do zaangażowania się w pisanie utworów dla sceny, gdzie mógł swoje poglądy propagować. Pierwsza sztuka Shawa pt. Szczygli zaułek została wystawiona w 1892 r., nie cieszyła jednak się wielkim powodzeniem. W 1898 r. dramatopisarz opublikował pierwszy zbiór swych dzieł w tomie Sztuki przyjemne i nieprzyjemne, jednak i to nie przyniosło mu rozgłosu. Sławę zyskał dopiero po otwarciu w Londynie The Court Theatre, w którym wystawiał napisane przez siebie sztuki. W swych dramatach nie przywiązywał zbyt wielkiej wagi do pojęć abstrakcyjnych, pod maską humoru i dowcipu ukrywał własne przekonania na temat sprawiedliwości społecznej, obyczajowości, moralności, bohaterstwa człowieka oraz stworzył teorię tzw. "siły życiowej", która nadaje sens ludzkiemu działaniu i decyduje o wielkości człowieka. Shaw dzięki sztukom wystawianym w teatrze zdobył sympatię publiczności i równocześnie stał się najgłośniejszym piszącym w języku angielskim twórcą teatralnym przełomu XIX i XX w. Jako krytyk i publicysta Shaw współpracował m.in. z pismami "The World" i "The Saturday Review". W 1925 r. otrzymał literacką Nagrodę Nobla.
Spośród 53 utworów dramatycznych tego pisarza na uwagę zasługują Żołnierz i bohater (1894), Uczeń diabła (1897), Profesja pani Warren (1902), Major Barbara (1905), Pigmalion (1913), Święta Joanna (1923), Człowiek i nadczłowiek.
"Bernard Shaw w swoim St. Ayot-Lawrance pilnie był strzeżony przez nieustępliwego sekretarza i dostać się do niego nie było łatwo. Na wszelkie skierowane do niego zaproszenia przysyłał drukowany zielony kartonik, na którym oświadczał: «Mr. G.B. Shaw nie przyjmuje zaproszeń na śniadania i obiady. Nie przemawia na bankietach. Nie udziela autografów, nie czyta nadesłanych manuskryptów, nie pożycza pieniędzy». Pewnej lady, która przysłała mu bilecik zawiadamiający, że «jest w domu w każdy czwartek między piątą i siódmą» - odpowiedział: «Ja także» - pisze A. Słonimski w Alfabecie wspomnień.
Przytacza także anegdotę opowiadaną przez Shawa. Był on obecny przy inauguracyjnej rozmowie telefonicznej, podczas uroczystości otwarcia nowej linii łączącej Anglię ze Szkocją. "Prezes Towarzystwa Telefonów proszony o wygłoszenie pierwszych paru słów, chrząknął parę razy, wreszcie krzyknął stremowanym głosem: «One, two, three, four!». Ktoś szepnął mu: «Prosimy coś śmielszego». Prezes wykrzyknął: «Monday, Tuesday, Wednesday!»".
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
