Poeta włoski. Urodził się w Arezzo, jako syn florenckiego notariusza, który musiał uchodzić z rodzinnego miasta na skutek waśni politycznych. Następnie rodzina osiadła w Awinionie, dokąd właśnie przeniesiono stolicę papieską. Francesco studiował retorykę, a następnie prawo w Montpellier i w Bolonii. Po śmierci ojca wrócił do Awinionu i został duchownym.
Momentem przełomowym w jego życiu było spotkanie tajemniczej, jak się okazało, Laury. Dnia 6 IV 1327 r. zobaczył w kościele dziewiętnastoletnią dziewczynę, młodą mężatkę. Zakochał się w niej, a jego uczucie trwało 47 lat, aż do śmierci poety. Dla ludzi żyjących w czasach poety Laura była osobą zupełnie nieznaną. Nawet Boccaccio, który przyjaźnił się z Petrarką, poddawał w wątpliwość istnienie tej kobiety. Najnowsze badania wykazały, że nawet jeśli Laura istniała naprawdę, nie odegrała w życiu poety tak wielkiej roli, jak by to mogło wynikać z Canzoniere (Sonetów do Laury) - utworów jej poświęconych.
Podczas pobytu w Weronie poeta otrzymał wiadomość o śmierci Laury w dniu 6 IV 1348 r., w dwudziestą pierwszą rocznicę poznania swej miłości.
Petrarca był poetą, historykiem, archeologiem, odkrywcą starożytnych rękopisów, dyplomatą, humanistą. Zostawił po sobie wiele dzieł pisanych po łacinie - i te cenił najwyżej. Czasami jednak pisał też po włosku, w mowie gminu, jak wówczas uważano. W 1351 r. został uwieńczony laurem kapitolińskim za poemat Africa. Uroczystość odbyła się w Rzymie, na Kapitolu. Paradoksalnie, właśnie od tego momentu rozpoczął się okres głębokiego załamania psychicznego poety. Depresję pogłębiła epidemia dżumy (1348 r.), która zabrała wielu przyjaciół pisarza. W 1353 r. Petrarca związał się z dworem Viscontich. Ostatnie lata życia spędził w willi obok Arqua, tam też zmarł.
W pamięci pokoleń zyskał wysoką pozycję dzięki utworom w języku włoskim, wydanym w tomie pt. Canzoniere (1470), którego największą część stanowią pisane od 1340 r. do ostatnich lat życia Sonety do Laury (317 utworów). Zbiór ten do dziś jest uznawany za arcydzieło liryki światowej. Inne jego dzieła to poetyckie biografie słynnych Rzymian O sławnych mężach, zapis medytacji O życiu w samotności, zbiór eklog Pieśni sielankowe.
W swoich Dialogach zmarłych Bernard de Fontenelle włożył w usta ubóstwianej w Sonetach Laury słowa: "Miłość zaś jest stosunkiem tak przyjemnym, że dobrze się stało, iż ludzie starają się przedłużyć go, o ile możności. Cóż by to było, gdyby każdy, ofiarując się, był zaraz przyjęty? Cóż by się stało z wszystkimi staraniami, aby się podobać, z niepokojem, który odczuwamy wyrzucając sobie, że nie podobałyśmy się dostatecznie, z gorliwością, z jaką wyszukujemy chwilę szczęścia, z tą całą wreszcie rozkoszną mieszaniną przyjemności i przykrości, która zwie się miłością? Byłoby największą niedorzecznością, gdyby od razu kochano się wzajemnie" (za: F. Petrarca Sonety do Laury, posłowie Andrzej Borowski).
Nie znalazłeś tego, czego szukasz na Bryku?
Jest tutaj pełno osób, które moga Ci pomóc!
Zadaj pytanie i otrzymaj szybką odpowiedź.
