Pisarzem francuski, najwybitniejszy po Ezopie z Frygii bajkopisarz. Urodził się w Château-Thierry (Szampania). Jego ojciec był zarządcą lasów i łowczym. Pisarz od dzieciństwa pędził beztroskie życie, czas spędzał na włóczęgach po lasach królewskich, oddawaniu się marzeniom i lekturze. Początkowo miał zamiar zostać zakonnikiem lub prawnikiem, jednak na myśl o koniecznych studiach zrezygnował ze swych planów. Dzięki pośrednictwu ojca został zarządcą lasów i ożenił się. Nie nadawał się jednak do wypełniania obowiązków rodzinnych i zawodowych, nie potrafił zatroszczyć się o potrzeby materialne. Porzuciwszy pracę, żonę i dzieci, wyjechał do Paryża, gdzie mógł rozpocząć wolne od problemów, spokojne i niezależne życie.
Przez jakiś czas przebywał w domach swoich opiekunów, bogatych miłośników literatury, najpierw u Fouqueta, potem u pani de la Sabliere. Po jej śmierci miał jeszcze kilku opiekunów, czas spędzał głównie na spotkaniach z przyjaciółmi, spacerach i pisaniu bajek. W ciągu trzydziestu lat powstało dwanaście ksiąg utworów z tego gatunku, które ukazały się w trzech tomach: w 1668 r., 1678-79 i 1694 r. Był również częstym gościem w Akademii Francuskiej, a w 1664 r. został do niej przyjęty i jako członek uczestniczył w słynnym sporze Starożytników (La Bruyčre i Boileau) z Nowożytnikami (Perrault, Fontenelle). W 1687 r. opublikował List do Hueta, biskupa Soissons, w którym opowiedział się po stronie Starożytników. Pod koniec życia powrócił do religii katolickiej.
Pisząc swe bajki, La Fontaine wzorował się na dziełach starożytnych: Fedrusa i Ezopa. Nie odtwarzał jednak wiernie ich utworów. Naśladując je, tworzył własne interpretacje bajek. Jemu zawdzięcza się m.in. wprowadzenie do tego gatunku dialogu, a także nadanie mu charakteru opowiastki czy krótkiej rozprawy. La Fontaine nawiązywał do tematyki moralno-obyczajowej, politycznej oraz filozoficznej. Był także twórcą wiersza wolnego. Oprócz bajek napisał także wzorowane na dziełach Boccaccia i Ariosta Contes et nouvelles en vers (1664-75), poematy oraz powieść wierszem i prozą Les amours de Psyché et de Cupidon (1669).
