Poeta, eseista, reżyser filmowy urodzony w Nowej Wilejce na Wileńszczyźnie. Dzieciństwo i młodość spędził w Wilnie. Maturę zdał na tajnych kompletach w 1944 r. Był w AK, w okresie 1944-45 walczył w partyzantce antysowieckiej. Studiował polonistykę w Krakowie, pracował w czasopiśmie "Odrodzenie" (1946-50) i w "Nowej Kulturze". W 1950 r. zapisał się do partii, z której wystąpił w 1966 r. W latach 1956-68 był kierownikiem literackim zespołu filmowego "Kadr". W latach 70., związany z opozycją demokratyczną, wydawał utwory poza cenzurą. W 1965 r. otrzymał nagrodę im. Fundacji Kościelskich. Jest autorem powieści: Rojsty (1956), Z oblężonego miasta (1956), Dziura w niebie (1959), Sennik współczesny (1963), Wniebowstąpienie (1967), Zwierzoczłekoupiór (1969), Nic albo nic (1971), Kronika wypadków miłosnych (1974), Kompleks polski (1977), Mała Apokalipsa (1979), Bohiń (1987), Rzeka podziemna, podziemne ptaki (1984), Czytadło (1992), esejów: Kalendarz i klepsydra (1976), Wschody i zachody księżyca (1982), Nowy Świat i okolice (1986); opowiadań: Powrót (1954), Godzina smutku (1954). Zrealizował m.in. filmy Ostatni dzień lata (1957), Dolina Issy (1982) na podstawie prozy Cz. Miłosza i Lawa na podstawie Dziadów A. Mickiewicza (1989). Twórczość Konwickiego charakteryzuje się krytyką współczesności i nostalgicznym powrotem do wileńskiej "krainy miłości".
