Współczesny polski prozaik i publicysta. Urodził się we wsi Wrzawy koło Sandomierza, pochodzi z rodziny chłopskiej. Z ruchem ludowym związał się już w gimnazjum, działał w organizacji "Wici", później, w czasie pobytu w Krakowie należał do PAML-u (Polska Akademicka Młodzież Ludowa). Po ukończeniu gimnazjum humanistycznego w Sandomierzu, w 1935 r. rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Z powodu wybuchu II wojny światowej (1939) musiał je przerwać. Udał się rodzinnej wsi i tam zajął się tajnym nauczaniem. Jeszcze w czasie wojny (1944) rozpoczął pracę w Polskiej Agencji Prasowej "Polpress", gdzie pełnił obowiązki korespondenta wojennego. Po zakończeniu wojny wrócił do Krakowa. Tam w latach 1946-49 nawiązał współpracę z dziennikiem "Echo Krakowa". W 1946 r. również ukończył studia polonistyczne, a w 1948 r. ożenił się z dziennikarką Ireną Wierzbanowską.
Jako pisarz debiutował w 1948 r. na łamach dodatku literackiego do "Echa Krakowa" - "Echo Tygodnia" opowiadaniem Śmierć Baśki. Debiut książkowy nastąpił dopiero w 1957 r. Wówczas pisarz opublikował pierwszy tom opowiadań pt. Ścieżki wśród ulic. W latach 1949-51 Kawalec współpracował z "Gazetą Krakowską", potem rozpoczął pracę w krakowskim oddziale Polskiego Radia. W 1954 r. został odznaczony Medalem Dziesięciolecia, a dziesięć lat później - w 1964 r. - Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Od 1956 r. współpracował z prasą ludową, najpierw z pismem "Wieści", później - z "Chłopską Drogą". Za swą twórczość literacką wielokrotnie był wyróżniany, m.in. w 1958 r. - pierwszą nagrodą ZLP i Ogólnopolskiego Komitetu Obrońców Pokoju, w 1962 r. - drugą nagrodą w Konkursie Wydawców oraz pierwszą nagrodą w konkursie ZLP i LSW, w 1967 r. - nagrodą Ministra Kultury i Sztuki I stopnia, w 1968 r. - nagrodą czytelników "Złoty Kłos" (także w 1973 r.), w 1969 r. - nagrodą CRZZ (także w 1973 r.), w 1972 r. - nagrodą w konkursie Wydawnictwa "Śląsk", w 1976 r. - nagrodą miasta Krakowa za całokształt twórczości oraz Nagrodą Państwową II stopnia, w 1986 r. - Nagrodą Państwową I stopnia.
Julian Kawalec jest jednym z głównych przedstawicieli nurtu chłopskiego w literaturze polskiej. Oprócz wymienionych opublikował także zbiory opowiadań Blizny (1960), Zwalony wiąz (1962), Czarne światło (1965), Marsz weselny (1966), Pierwszy białoręki (1979), Gitara z rajskiej czereśni (1990), powieści Ziemi przypisany (1962), W słońcu (1963), Tańczący jastrząb (1964), Wezwanie (1968, zekranizowana w 1971 r.), Szukam domu (1968), Przepłyniesz rzekę (1973, zekranizowana w 1976 r.), Szara aureola (1973), Oset (1977), Ukraść brata (1982), W gąszczu bram (1989), zbiór szkiców i reportaży Pochwała rąk (1969), sztuki teatralne, np. Akt oskarżenia (wraz z R. Smożewskim, wyst. 1964), Umierasz jak kot, umierasz jak król (wraz z R. Smożewskim, wyst. 1964).
