Pseudonimy Jerzy Cichocki, Jan Karol Wayda, Goa. Polski powieściopisarz i publicysta. Urodził się w Wilnie. Studiował fizykę i astronomię, potem historię i polonistykę na uniwersytecie S. Batorego. Jeszcze w czasie studiów wraz z grupą literatów założył i współredagował pismo "Żagary". Później związał się z ruchem katolickim Odrodzenie i redagował dwutygodnik "Pax". Po II wojnie światowej przebywał w Łodzi, a następnie w Krakowie, gdzie pracował w redakcji "Tygodnika Powszechnego" i "Znaku". Otrzymał wiele nagród literackich, m.in. w 1951 r. - im. Pietrzaka, a w 1975 r. - im. Jurzykowskiego. Zmarł w Krakowie.
Gołubiew w swej twórczości podejmował głównie tematykę historyczną. Jako pisarz debiutował w 1935 r. powieścią Mędrcy na scenie. Później ogłosił m.in. opowiadania, np. Na drodze (1966), Spotkanie na Świętokrzyskiej (1975), cykl kresowych "gadek" wspomnieniowo-genealogicznych Kazimierzówka (1981), wspomnienia Największa przygoda mego życia. Lata nad "Bolesławem Chrobrym" (1981), udramatyzowaną kronikę Szaja Ajzensztok (1985), moralitet W żółtej poczekalni dworcowej pod zegarem (1985), ponadto zbiory esejów i szkiców o tematyce religijno-filozoficznej, literackiej i historycznej Listy do przyjaciela. Gdy chcemy się modlić (1955), Poszukiwania (1960), Unoszeni historią (1971), Świadkowie przemian (1974). Najgłośniejszym dziełem Gołubiewa jest cykl powieściowy Bolesław Chrobry, w skład którego wchodzą: Puszcza (1947), Szło nowe (1947), Złe dni (cz. 1 i 2 1950), Rozdroża (t. 1 1954, t. 2 1955), Wnuk (1974).
