Poeta, dramatopisarz, prozaik i krytyk literacki. Posługiwał się pseudonimami: Karol Topornicki, Roman Oścień. Studiował filologię polską na kursach podziemnego Uniwersytetu Warszawskiego. Był członkiem prawicowej organizacji politycznej pod nazwą Konfederacja Narodu oraz redaktorem jej konspiracyjnego czasopisma "Sztuka i Naród". W r. 1943 został żołnierzem Armii Krajowej, zginął w powstaniu warszawskim, na Starym Mieście.
Choć Gajcy jest przedstawicielem katastrofizmu, był to człowiek czynu, dlatego w swojej poezji zawarł idee aktywnej walki w obronie kraju. Stosował często wizyjno-symboliczne obrazowanie na pograniczu snu i baśni. Debiutował tomem Widma (1943), gdzie prezentował wizję totalnej zagłady. Usiłował to przezwyciężyć w humorystyczno-groteskowym stylu, parodiując dawne wzorce literackie. W dramacie poetyckim Homer i Orchidea (wystawiony 1946) zawarł los swojego pokolenia, skazanego na ofiarę. Podobnie w testamencie poetyckim Do potomnego z tomu Grom powszedni (1944). Ponadto pisał opowiadania, pozostawił niedokończoną powieść autobiograficzną, recenzje z tomików poetyckich w prasie podziemnej. Był jednym z najwybitniejszych twórców okupacyjno-wojennego tzw. pokolenia Kolumbów. Po wojnie twórczość Gajcego została opublikowana w zbiorach: Utwory zebrane (1952), Utwory wybrane (1968), Pisma (1980).
