Konferencja wersalska, której celem było ustalenie nowego światowego ładu po pierwszej wojnie światowej rozpoczęła się 18 stycznia 1919 roku. W tym czasie istniały dwa niezależne od siebie ośrodki państwowości polskiej. Pierwszym z nich był Komitet Narodowy Polski, który działał w Paryżu; instytucja ta była uznawana przez państwa Ententy za oficjalna reprezentacje polskiego rządu. Oprócz tego rząd Jędrzeja Moraczewskiego w Warszawie posiadał wyodrębnione ministerstwo spraw zagranicznych. Ostatecznie na skutek rezygnacji Jędrzeja Kucharzewskiego i objęcia funkcji premiera przez Ignacego Paderewskiego utworzono jednolitą delegację polską, która stanowiła jedną z 27 delegacji państw sprzymierzonych. Każda z nich składała się z 2 osób. Polskę reprezentował premier i minister spraw zagranicznych Ignacy Paderewski; jego zastępcą był dr Kazimierz Dłuski. Drugim delegatem został mianowany przez KNP Roman Dmowski. 1 kwietnia 1919 roku do Dmowskeigo i Paderewskiego dołączył kolejny reprezentant Polski -Władysław Grabski mianowany przez rząd w Warszawie, późniejszy premier i minister skarbu. Przy doborze kandydatów kierowano się kryterium ich kompetencji i doświadczenia oraz zasług dla Polski. Tylko dwaj kandydaci mieli prawo do wystąpienia bezpośrednio na danych obradach, ale mogli się zmieniać, tj. to nie musieli być ci sami reprezentanci.

Obok delegatów na konferencje pojechali również przedstawiciele organów pomocniczych, które miały udzielać reprezentantom wsparcia merytorycznego: Delegacja Ekonomiczna z Andrzejem Wierzbickim, Oddział Biura Prac Kongresowych z Franciszkiem Janem Pułaskim na czele, Wydział Polityczny, Wydział Ekonomiczno-Finansowy, Wydział Prasowy, Wydział Propagandy. Ponadto powołano Naradę Przy Delegacji oraz Małą Naradę przy Delegacji celem koordynacji współpracy miedzy delegatami

Poza wszystkimi tymi instytucjami będącymi agendami rządowymi, istniały dwa stowarzyszenia pozarządowe, których celem było propagowanie interesów Polski i przekonanie opinii publicznej w mocarstwach Ententy do idei niepodległego państwa polskiego. Kierownik wydziału propagandy Jan Rozwadowski utworzył organizację "France - Pologne", a Rosa Bartly kierowała stowarzyszeniem "Les Amis de la Pologne". Organizacja Jana Rozwadowskiego wydawała dwutygodnik La Pologne, którego celem było informowanie o sprawach bieżących państwa polskiego, położeniu gospodarczym Polski oraz relacje z wydarzeń kulturalnych.

Polska delegacja miała swoje pierwsze wystąpienie w dziesięć dni po rozpoczęciu obrad 29 stycznia 1919 roku. Roman Dmowski przemawiał podczas posiedzenia Rady Najwyższej przez 5 godzin. Jego mowa miała na celu zaprezentowanie problemów wewnętrznych Polski, omówienie jej położenia na arenie międzynarodowej oraz przedstawienie polskich postulatów dotyczących granic przyszłego państwa polskiego. W dwa tygodnie później 12 lutego 1919 roku Rada Najwyższa utworzyła międzynarodową Komisje do Spraw Polskich, którą kierował Julias Martin Cambon. Zadaniem tej komisji było stworzenie projektu granic państwa polskiego. Komisja aby zrealizować ot zadanie wyznaczyła 1 marca podkomisję na której czele stanął generał francuski Henri Le Rond. Polska strona popierała swoje postulaty następującymi argumentem: tylko odpowiednio duża powierzchnia kraju zamieszkana przez znaczną liczbę mieszkańców będzie w stanie wytworzyć taki potencjał ekonomiczny ze kraj zdoła odeprzeć ewentualne zagrożenia ze strony graniczących z nim potęg - Niemiec i ZSRR, w przeciwnym razie przyszłość Polski będzie bardzo niepewna.

Polskie żądania przedstawiały się następująco

  • w kwestii granicy zachodniej - powrót do granic z 1772 roku, ponadto Polsce należy przyznać te ziemie, które przez tą datą nie należały do Polski, ale są zamieszkane przez ludzi przyznających się do narodowości polskiej. Nora w tej sprawie została wystosowana 28 lutego.
  • Nieco gorzej przedstawiała się kwestia granicy wschodniej , ponieważ w tej sprawie między delegatami nie było jednomyślności. Część reprezentantów uważała ze najlepszym rozwiązaniem będzie federacja Polski z Ukraina i Białorusią. Przeciwnikiem projektu federacji był Roman Dmowski, który twierdził ze państwo polskie powinno być silne i scentralizowane, w związku z tym obszary przygraniczne powinny być inkorporowane bezpośrednio do Polski. Bez względu na to czy kraje dzielące Polskę i Rosje uzyskają niepodległość, unikniecie konfliktu będzie niemożliwe. Nota w kwestii granicy wschodniej została wypracowana 3 marca

W oparciu o te propozycje komisja Camobna przygotowała wnioski, które 12 marca przedłożyła Radzie najwyższej Konferencji Pokojowej. Zgodnie z nimi Polska miała otrzymać cały Górny Śląsk, Wielkopolskę, Pomorze Gdańskie z Gdańskiem włącznie oraz cztery powiaty położona prawym brzegu Wisły. 19 marca, kiedy przedmiotem debaty na posiedzeniu rady była kwestia granicy zachodniej Polski, premier Wielkiej Brytanii Lloyd George zaprotestował przeciwko postulatom strony polskiej zwłaszcza przeciwko propozycji przyłączenia Gdańska i okręgu kwidzyńskiego (4 powiaty) położonego na prawym brzegu Wisły. Nie ma sensu, argumentował brytyjski polityk, aby włączać do Polski obszary zamieszkane przez dwa miliony Niemców.

Na skutek protestów brytyjskiego premiera projekt został skierowany na nowo do komisji Cambona. Rada najwyższa ponownie wyraziła zgodę na polskie roszczenia. Jednak mimo tej decyzji Rad Najwyższej komisja ponownie podjęła sprawę granicy polsko - niemieckiej na posiedzeniu 22 marca. Zapowiadała wprowadzenie zmian - bynajmniej nie na korzystniejszych dla Polski. Lloyd George tym razem ostrzej zaatakował polską propozycję, broniąc zagorzale interesów 2 milionów Niemców argumentując ,ze przyznanie tych ziem "narodowi, który przez cały ciąg swej historii ani razu nie zdołał wykazać uzdolnienia do utrzymania stałej samodzielności wcześniej czy później doprowadzi do nowej wojny w Europie Wschodniej" Prezydent Woodrow Wilson autor orędzia, w którego punkcie 13 zaznaczył potrzebę utworzenia niepodległego państwa polskiego, poparł tą argumentację. Ostatecznie na początku kwietnia 1919 roku podjęto decyzje o utworzeniu Wolnego Miasta Gdańska, którego terytorium miało obejmować Gdańsk i niewielki obszar wokół miasta. Ustępstwem na rzecz Polski była zapowiedź włączenia przyszłego Wolnego Miasta Gdańska do polskiego obszaru celnego. Mieszkańcy południowych Mazur Powiśla i Warmii mieli w plebiscycie zdecydować, od którego państwa powinien należeć region przez nich zamieszkany..

Przy okazji sprawy granic Polski ujawniły się sprzeczne dążenia niedawnych sojuszników . W interesie Francji było powstanie silnego polskiego państwa na wschodniej granicy Niemiec, stad francuskie poparcie dla polskich roszczeń dotyczących Górnego Śląska. Wielka Brytania, wierna wypracowanej jeszcze na Kongresie Wiedeńskim w 1815 roku zasadzie równowagi europejskiej nie chciała nadmiernego osłabienia Niemiec i tym samym brytyjscy politycy optowali za pozostawieniem Górnego Śląska w granicach Niemiec, Stany Zjednoczone poparły dążenia brytyjskie.

Niemcy otrzymali projekt traktatu pokojowego 7 maja 1919 roku. Zgodnie z tym traktatem Polska otrzymywała Górny Śląsk, Wielkopolskę oraz Pomorze nadwiślańskie. Niemcy nie zgodzili się, argumentując, że Gdańsk i Górny Śląsk są ziemiami rdzennie niemieckimi i stanowią integralna cześć Niemiec. Zgodnie z propozycją przedstawicieli Niemiec Polska powinna otrzymać część Prus zachodnich i część Wielkopolski. Strona polska wystosowała w odpowiedzi na to notę do sekretariatu generalnego i konferencji. Ponieważ komisja Cambona i Lloyd Gerorge nie mogli dojść do nieporozumienia w sprawie polskiej granicy zachodniej, komisji odebrano pozwolenie na prowadzenie sprawy granicy polsko - niemieckiej . Prace nad opracowaniem polskiej granicy zachodniej miała prowadzić Komisja do Spraw Wschodniej Granicy Niemiec., której sama nazwa wiele mówiła o nastawieniu mocarstw zachodnich wobec projektu przyszłej granicy Polski -odnosiła się do ustalenia wschodniej granicy Niemiec nie wspominając o interesach jeszcze jednego państwa. Komisja owa uznała, że podobnie jak na Mazurach, należy przeprowadzić plebiscyt na Górnym Śląsku, zarządziła również wprowadzenie dalszych zmian w projekcie traktatu, niekorzystnych dla Polski

16 czerwca 1919 zmodyfikowany strona niemiecka otrzymała zmodyfikowany tekst traktatu , w niecałe dwa tygodnie później 28 czerwca w sali lustrzanej traktatu wersalskiego odbyło się uroczyste podpisanie traktatu pokojowego. Tego samego dnia traktat wersalski podpisali Ignacy Paderewski i Roman Dmowski reprezentujący Polskę . Oprócz tego storna polska podpisała również tzw. mały traktat wersalski dotyczący ochrony mniejszości narodowych. 1 września 1919 oba traktaty zostały ratyfikowane przez Polskę.

Mocarstwa - decydenci mieli następujące wizje nowego ładu w Europie:

Najmniej zaangażowane w sprawy europejskie były - ze względu na swoje położenie geograficzne Stany zjednoczone, które dążyły do uzyskania niepodległości przez narody, które zamieszkiwały terytoria danej I rzeszy Niemieckiej, Austro - Węgier i Turcji

-Wielka Brytania- jak już wspomniano dążyła do równowagi sił i nie życzyła powstania nowego mocarstwa jaki mogła być Francja. Stanisław Kozicki - członek Komitetu Narodowego Polskiego, świadek tamtych wydarzeń proniemieckie sympatie Wielkiej Brytanii tłumaczył wspólna historia tych państw. Ponadto Lloyd George był w kwestii Europy Wschodniej zupełnym ignorantem, jak podaje brytyjski historyk Norman Davies, premier brytyjski dopiero na konferencji wersalskiej dowiedział się, gdzie leży Śląsk, mimo to miał stwierdzić, że wolałby oddać małpie zegarek niż Polsce Górny Śląsk. Pojecie stereotypu czy uprzedzeń wobec innych narodowość i było jeszcze w owym czasie nieznane, ale wypowiedzi Lloyda i stan jego wiedzy o Polsce wskazują, że kierowały nim raczej negatywne wyobrażenia o Polakach niż wiedza i argumenty merytoryczne

- Francja jak już wspomniano popierała dążenia polskie, wyjątek stanowiła kwestia Śląska Cieszyńskiego, który mimo że był zamieszkany w znacznej mierze przez ludność polska został przyznany Czechosłowacji.