Każde ciało rozprasza na swojej powierzchni padające promienie świetlne. Dzięki temu może być w ogóle widziane. Ze względu na szorstką, nierówną strukturę każdy promień charakteryzuje inny kąt padania i odbicia. Ale istnieją również obiekty zwane zwierciadłami. Są nimi np. wypolerowane powierzchnie metali czy też gładkie powierzchnie cieczy. Zwierciadła znane nam z życia codziennego wykonuje się przez napylanie warstwy metalicznej np. srebra na powierzchnię metalu lub szkła. Ze względu na strukturę tych materiałów możliwe jest otrzymywanie za ich pomocą obrazów ciał umieszczanych przed nimi. Do tego celu zwierciadła wykorzystują prawo odbicia promienia świetlnego. Mówi ono, że promień padający na powierzchnię np. zwierciadła, promień od niej odbity i normalna do powierzchni wyprowadzona w punkcie padania promienia są położone w tej samej płaszczyźnie. Ponadto wiadomo, że kąt padania równy jest kątowi odbicia.

Zwierciadłem płaskim nazywa się takie zwierciadło, które ma płaską i gładką powierzchnię. Jeżeli punktowe źródło światła zostanie umieszczone w pewnej odległości p przed zwierciadłem płaskim to światło dociera do zwierciadła w postaci fali kulistej. Z punktów, w których promienie padają na powierzchnię zwierciadła należy poprowadzić promienie odbite. Przedłużenie tych promieni za powierzchnie zwierciadła wyznaczy punkt o czyli miejsce gdzie powstaje obraz. Punkt ten znajduje się w tej samej odległości od zwierciadła co przedmiot.

P = - O

Otrzymany obraz jest obrazem pozornym ponieważ znajduje się poza powierzchnią zwierciadła płaskiego. Ma te same wymiary co przedmiot i przedstawia przedmiot nieodwrócony. Odbiorcy wydaje się, że światło zostało wysłane przez źródło znajdujące się właśnie za zwierciadłem.

Obraz, który powstaje w zwierciadłach płaskich różni się od przedmiotu tym, że następuje zamiana stron. Strona prawa staje się lewą i odwrotnie lewa staje się prawą. Jeśli w zwierciadle obserwowany będzie poruszający się przedmiot to ruch obrazu będzie odbywał się w kierunku przeciwnym niż ruch przedmiotu.

Oprócz zwierciadeł płaskich możemy mieć do czynienia również ze zwierciadłami kulistymi: wklęsłymi lub wypukłymi. Wykorzystywane są one do ogniskowania lub rozpraszania promieni świetlnych.

Prosta, która łączy środek powierzchni takiego zwierciadła ze środkiem kuli nosi nazwę głównej osi optycznej. Kolejnym pojęciem jest ognisko zwierciadła. Jest to punkt skupienia się promieni odbitych od zwierciadła.

Dla zwierciadeł kulistych prawdziwe jest równanie:

gdzie r to promień krzywizny.

Za pomocą zwierciadeł kulistych można otrzymać zarówno obraz urojony jak i rzeczywisty. Wszystko zależy od tego w jakiej odległości od zwierciadła zostanie umieszczony przedmiot. I tak dla zwierciadła wklęsłego jeśli przedmiot zostanie umieszczony za ogniskową to powstanie obraz rzeczywisty , odwrócony i powiększony.

Natomiast jeśli przedmiot znajdzie się w odległości od zwierciadła mniejszej od ogniskowej to powstanie obraz pozorny. Będzie to obraz prosty i powiększony.

Istnieje jeszcze jedna możliwość, mianowicie przedmiot może zostać umieszczony w odległości równej ogniskowej. Wtedy w ogóle nie dojdzie do powstania obrazu.

Dla zwierciadła wypukłego otrzymany obraz będzie zawsze pozorny, prosty i pomniejszony.

Jeśli na zwierciadło kuliste będzie padała wiązka równoległa wtedy punkt powstawania obrazu będzie nosił nazwę ogniska zwierciadła. Wtedy ogniskową f nazywa się odległość między tymże ogniskiem a wierzchołkiem zwierciadła. Wtedy prawdziwe jest równanie:

Ogniskowa przyjmuje wartości dodatnie dla zwierciadeł wklęsłych , natomiast jest ujemna dla zwierciadeł wypukłych.