Uzupełnienie do części I opracowania.

Wiedza, o której mowa w art. 7 KPK, to właśnie zbiór takich zdań. Zgodnie z tym przepisem organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Część II.

Ogólna metodologia nauk zajmuje się sposobem uzasadniania naszych twierdzeń.

W pracy myślowej prawnika ta dziedzina logiki jest niezastąpiona,bez względu na rodzaj wykonywanej profesji.Ważne jest by pełnomocnik procesowy – adwokat czy radca prawny – podczas procesów sądowych umiejętnie potrafił przedstawić argumenty świadczące o niewinności swego klienta, co w konsekwencji wpłynie na wynik procesu.Brak wiedzy z zakresu ogólnej metodologii nauk może skończyć się dla adwokata przegranym procesem, dla prokuratora – brakiem skazania oskarżonego,a dla sędziego – apelacją orzeczenia z uwagi na niezrozumienie przez stronę motywów rozstrzygnięcia,którymi kierował się sąd przy rozstrzygnięciu sprawy.

Poprzez umiejętne uzasadnienie twierdzeń można przekonać drugiego człowieka do naszych twierdzeń,które nie zawsze są prawdziwe.Właściwie dobrana argumentacja niejednokrotnie sprawia, że przekazywany fałsz wydaje się prawdą.Ogólna metodologia nauk ujawnia chwyty erystyczne, których znajomość jest nieodzowna nie tylko przy wyrażaniu twierdzeń,ale również przy ich przyjmowaniu.

Znak, kategorie syntaktyczne.

1. Pojęcie.

Znak to nadany przez kogoś, dostrzegalny zmysłowo układ rzeczy lub zjawisko o określonej treści umożliwiający pewnej grupie odbiorców odczytanie tej treści.

Znak to najczęściej element jakiegoś języka, przedmiot, który w procesie porozumiewania się ludzi służy do przekazywania określonych treści (informacji czy znaczeń).Za pomocą znaku poznajemy rzeczywistość. Znak został wytworzony przez człowieka dla celów komunikacyjnych.Może być on wyrażony wszelkimi zmysłami, jak np. słowem,dźwiękiem lub gestem.Znakiem może być przedmiot, który poprzez utrwalony sposób używania go jest środkiem komunikacji.Niekiedy nawet bierne zachowanie jest znakiem.

PRZYKŁAD.

Przykładem opisywanego znaku jest przyjęcie oferty.Zgodnie z art. 682 KC,jeżeli przedsiębiorca otrzymał od osoby, z którą pozostaje w stałych stosunkach gospodarczych, ofertę zawarcia umowy w ramach swej działalności, brak niezwłocznej odpowiedzi poczytuje się za przyjęcie oferty.Klasycznym przykładem uporządkowanego zbioru znaków słownych jest język.

2. Elementy. Elementy znaku to:

• nadawca,• treść znaku,• odbiorca.

a. Nadawca. Nadawca to twórca znaku lub osoba, która przekazuje znak.b. Treść. Treść znaku to reguły znaczeniowe nadane przez człowieka w celu komunikacyjnym,które są zrozumiałe dla określonej grupy odbiorców.c. Odbiorca. Odbiorca znaku to osoba, do której znak jest skierowany,do której dany znak dociera. Nadawca i odbiorca znaku może być jedną i tą samą osobą.Zdarza się, że sami sobie przesyłamy znaki, gdy np. robimy zakupy według wcześniej przygotowanej listy, sporządzamy notatki z wykładów czy zapisujemy ważne informacje do pamięci telefonu.

PRZYKŁAD.

Przykładem znaku może być znak drogowy,o ile w jego treści istnieje intencja komunikacyjna.Treść zawarta jest zazwyczaj w substracie materialnym,z którym to substratem łączymy określone znaczenie.Nie będzie więc znakiem znak drogowy porzucony na wysypisku śmieci.

3. Znaczenie.

Znak ma swoje znaczenie, tylko jeżeli znajduje się w odpowiednim miejscu i w określonych okolicznościach.Każdy znak musi mieć odpowiednią treść.Bez treści porozumiewanie się nie jest możliwe.Ten sam znak może być wyrażany za pomocą różnych reguł i w różnych językach.

PRZYKŁAD.

Wyrazy: kobieta, woman, die Frau, la femme, женщина oznaczają dokładnie ten sam zakres desygnatów.

4. Oznaka.

Od znaku należy odróżnić oznakę,która jest objawem czy symptomem jakiegoś stanu rzeczy.Oznaka powstaje samoistnie,współtowarzyszy danemu stanowi rzeczy i niekiedy kieruje w jego stronę myśli.Oznaka tym różni się od znaku, że zjawisko współtowarzyszące danemu stanowi rzeczy powstaje samoistnie i nie ma zamierzonej treści komunikacyjnej.

PRZYKŁAD.

Dym kojarzymy z ogniem.Para wodna unosząca się z czajnika może być oznaką gotującej się wody. Spadające liście z drzew oznaką nadchodzącej jesieni. apalenie się latarni ulicznych oznaką nadchodzącego zmierzchu.Mokra droga oznaką deszczu.Szkło na drodze oznaką wypadku.Oznaki to dla prawnika ważne źródło wiedzy pozawerbalnej.Fizjologiczne korelaty emocji wzbudzane u nieszczerego rejestrowane są za pomocą poligrafu.Inne mimowolne przekazy niewerbalne, np. tzw. mowa ciała, obserwowane są przez przesłuchujących etc.

Język, stopnie języka, role semiotyczne wypowiedzi.

1. Pojęcie języka.

Język jest zbiorem znaków przyjętych na gruncie danego systemu,które służą do porozumiewania się.Z językiem stykamy się poprzez wypowiedź.W skład języka wchodzi zbiór zdań oraz zbiór reguł składniowych opisujących zasady łączenia i konstruowania wypowiedzi.W zależności od tego,czy w pierwotnej szacie kształtowania się języka reguły składniowe wypowiedzi miały charakter spontaniczny,czy zależny,wyróżniamy język naturalny i sztuczny.

a. Język naturalny.

Język naturalny jest językiem ukształtowanym spontanicznie, w sposób niezamierzony.Język ten jest pierworodnym językiem określonej grupy etnicznej.Początkowo kształtował się on samodzielnie bez świadomej ingerencji człowieka.W języku naturalnym reguły składniowe języka człowiek odtworzył dopiero w wyniku obserwacji metod łączenia i konstruowania wypowiedzi.

PRZYKŁAD.

Przykładem języka naturalnego jest język grecki, hebrajski czy łaciński.

b. Język sztuczny.

Od początku swojego funkcjonowania język sztuczny jest świadomym wytworem działalności jednostki lub grupy osób.Jest to język utworzony przez jednostkę lub grupę osób w wyniku celowej działalności człowieka.Język taki tworzony dla określonych celów od początku jest sformalizowany. W języku tym metody łączenia i konstruowania wypowiedzi są od samego początku ukształtowane w sposób zamierzony.

PRZYKŁAD.

Przykładem języka sztucznego jest esperanto (chociaż duży wpływ języka angielskiego spowodował wyparcie tego języka sztucznego) i język programowania czy język migowy.Zarówno język naturalny, jak i sztuczny po ukształtowaniu w wyniku ingerencji człowieka podlegają stałej ewolucji. Pewne wyrazy odchodzą w sposób bezpowrotny,a w ich miejsce rodzi się potrzeba skonstruowania nowych znaczeń.Wychodzą z obiegu wyrazy przestarzałe,które wskutek zmian kulturowych straciły użyteczność,a w ich miejsce wchodzą do obiegu wyrazy nowe.Postęp niemal w każdej dziedzinie społecznej,politycznej czy gospodarczej rodzi konieczność rozbudowania słownictwa.Luki słownikowe uzupełniane są poprzez zapożyczenia z języków obcych lub na drodze konstrukcji nowych wyrazów.

Na przestrzeni wieków odnotowano obok przyrostu neologizmów i zaniku archaizmów zmianę znaczenia niektórych wyrazów pozostających w użyciu.

PRZYKŁAD.

Złodziej, zgodnie ze swoim słowotwórczym składem i etymologicznym znaczeniem,oznaczał początkowo złoczyńcę.Z biegiem czasu znaczenie złodzieja zacieśniło się do jednego,ściśle określonego w treści złego czynu.

c. Idiom.

Idiom różni się od innych wyrażeń tym, że jego znaczenie nie jest sumą znaczeń elementów składowych wypowiedzi.Zwroty idiomatyczne właściwe są tylko danemu językowi,stąd ich dosłowne tłumaczenie prowadzi do nieporozumień.

Zwroty idiomatyczne nie dają się przetłumaczyć dosłownie na inny język.

PRZYKŁAD.

Przykładami idiomów są zwroty: robić z igły widły, ciepłe kluski, niedźwiedzia przysługa, brać nogi za pas,przyszła koza do woza, trafiła kosa na kamień, lepszy wróbel w garści niż gołąb na dachu.

Na zakończenie tej części opracowania warto wiedzieć,że:

Logika jest obiektywna,procesy psychiczne są subiektywne:jedno do drugiego ma się nijak.Logika (przynajmniej ta, która wywodzi się z greckiej myśli filozoficznej)wyrasta z dwóch źródeł:

1. krytycznej refleksji nad problemami argumentacji dialektycznej;2. analizy sposobów organizowania wiedzy naukowej.

  • Korelatami przedmiotowymi prawd logicznych nie są składniki jednostkowych przeżyć psychicznych, a obiekty idealne (pojęcia, tezy,teorie).
  • Prawdy logiczne mają charakter aprioryczny, a nie są indukcyjnymi uogólnieniami jakichkolwiek doświadczeń.
  • Prawa logiki nie rządzą procesami psychicznymi.

Źródło:

"Wprowadzenie do logiki." - Gottlob Frege, Edmund Husserl.

Waclaw