Wybitny XX-wieczny dramaturg i powieściopisarz francuski. Był nieślubnym dzieckiem, porzucony przez matkę, za pośrednictwem opieki społecznej dostał się do rodziny zastępczej. Będąc jeszcze uczniem, został osadzony w domu poprawczym za kradzieże, włóczęgostwo, ucieczki ze szkoły. Przez kilka lat odbywał służbę wojskową w Syrii i Algierii, a zakończył ją dezercją. Związał się ze środowiskiem przestępców, włóczęgów, prostytutek i homoseksualistów. Podróżując po krajach Europy, w tym po Polsce, wchodził w konflikty w policją, wielokrotnie trafiał do więzienia za drobne lub większe wykroczenia. Właśnie w więzieniu rozpoczął działalność pisarską (1942 r.), tam również powstały kolejne jego dzieła. W 1949 r., na mocy petycji wystosowanej do prezydenta m.in. przez wybitnych twórców Jeana Paula Sartre'a i Jeana Cocteau, wyszedł przedterminowo na wolność.
Po kilku latach przerwy Genet ponownie wrócił do pisania. Zaczął również uprawiać publicystykę, jego wywiady, artykuły i deklaracje często wzbudzały kontrowersje.
Genet jest uważany za jednego z głównych przedstawicieli tzw. teatru absurdu. Niemal przez całą jego twórczość przewijają się takie motywy jak uświęcenie upadku, nędzy i poniżenia, fascynacja śmiercią, odwrócenie hierarchii wartości. W wielu utworach nawiązywał do własnej biografii, ukazywał bohaterów z marginesu społecznego, ich zepsucie moralne, obyczajowe. W spuściźnie literackiej tego kontrowersyjnego twórcy znalazły się dramaty, np. Ścisły nadzór (1944), Pokojówki (1947), Balkon (1956), Murzyni (1960), Parawany (1961); powieści, np. Matka Boska Kwietna (1943), Cud róży (1946), Ceremonie żałobne (1947), Querelle de Brest (1947); wspomnienia Dziennik złodzieja (1949); zbiór obrazoburczych utworów publicystycznych L'Ennemi déclaré (pośm. 1991). Słynne jest studium J. P. Sartre'a na temat jego życia i twórczości pt. Saint Genet, comédien et martyr (1952).
