Urodził się w New Albany, w stanie Missisipi. Jest jednym z najwybitniejszych współczesnych światowych prozaików. Jego matka była obdarzona talentem malarskim, ojciec był urzędnikiem na kolei zbudowanej przez dziadka Williama, także pisarza, żołnierza, Cuthberta Faulknera. Po przeprowadzce do Oksfordu przyszły pisarz zaczął tam uczęszczać do szkół publicznych. Nigdy nie ukończył szkoły średniej. Kiedy porzucił szkołę, zaczął pracować w banku dziadka. W tym czasie wielki wpływ wywarł na niego przyjaciel i prawnik, Phil Stone, który podsuwał mu dzieła literatury światowej, wzbudzając żywe zainteresowanie kulturą i sztuką. W czasie I wojny światowej bezskutecznie próbował dostać się do lotnictwa amerykańskiego. Później wyjechał do Kanady, by przejść szkolenie lotnicze. W 1919 r. rozpoczął studia na uniwersytecie w Oksfordzie, został tam przyjęty na specjalnych warunkach ze względu na braki w wykształceniu. Po dwóch semestrach na zawsze opuścił uczelnię. W tym samym roku (1919) w czasopiśmie "The New Republic" debiutował jako poeta wierszem Popołudnie fauna, a w "The Mississippian" jako prozaik utworem Landing in Luck. W latach 1922-24 przebywał w Nowym Jorku, gdzie pracował w księgarni. Po powrocie do Oksfordu objął stanowisko poczmistrza uniwersyteckiego urzędu pocztowego. W 1925 r. przebywał w Nowym Orleanie, gdzie poznał pisarza Sherwooda Andersona, za którego pośrednictwem wydał swą pierwszą powieść Żołnierska zapłata (1926). Wówczas także wyjechał do Europy, odbył pieszą i rowerową podróż po Włoszech i Francji. Po powrocie osiadł w stanie Missisipi. Potem wrócił do Oksfordu, gdzie pracował jako cieśla i malarz pokojowy. W 1929 r. ożenił się z Estelle Oldham Franklin, która miała już dwoje dzieci z poprzedniego małżeństwa. W latach 1932-46 z przerwami pracował jako scenarzysta, autor scenariuszy w Hollywood. Dzięki niemu m.in. powstała adaptacja filmowa Mieć i nie mieć E. Hemingwaya, także wiele jego opowiadań i powieści zostało przeniesionych na ekran, np. W tył zwrot, Azyl, Honor, Intruz, Zaścianek. W 1949 r. pisarz otrzymał literacką Nagrodę Nobla. W 1951 r. konsul francuski wręczył mu w Nowym Orleanie Order Legii Honorowej. W latach pięćdziesiątych Faulkner był zapraszany na spotkania (konferencja pisarzy w Saő Paulo, na której pełnił rolę delegata Stanów Zjednoczonych; liczne odczyty na japońskim uniwersytecie w Nagano). Przez wiele lat współpracował z Virginia University w Charlottesville. Tam również w 1960 r. została utworzona Fundacja jego imienia dla zdolnych studentów. Faulkner zmarł w klinice dla alkoholików w Byhalia.
W swej twórczości pisarz dokonał literackiej rekonstrukcji dziejów amerykańskiego Południa począwszy od czasów wojny secesyjnej po czasy współczesne. Do nowatorskich wyróżników prozy Faulknera zaliczyć należy: narrację zakorzenioną w tradycji ludowej i opartą na zasadzie monologów wewnętrznych (tzw. strumień świadomości), liczne retrospekcje i inwersje czasowe w fabule, stosowanie metafor, aluzji, powtórzeń, niedomówień, wykorzystywanie motywów biblijnych. Oprócz wymienionych wyżej Faulkner jest autorem powieści Sartoris (1929), Wściekłość i wrzask (1929), Kiedy umieram (1930), Światłość w sierpniu (1932), Absalomie, Absalomie... (1936), Requiem dla zakonnicy (1951, adaptacja teatralna A. Camusa), trylogii Zaścianek (1940), Miasto (1957), Rezydencja (1959), powieści o charakterze autobiograficznym Koniokrady (1962). Jako twórca nowel jest autorem cyklów Niepokonane (1948), Zstąp, Mojżeszu (1942), Gambit (1949).