inżynier, polityk, działacz gospodarczy. Ukończył studia na Politechnice Lwowskiej. Działał w "Zarzewiu", a następnie w Legionach. Po I wojnie światowej wstąpił do Wojska Polskiego i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 r. rozpoczął pracę na Politechnice Warszawskiej, a w 1926 r. został dyrektorem Fabryki Azotów w Chorzowie. W latach 1926-30 był ministrem przemysłu i handlu - rozpoczął wtedy budowę portu w Gdyni, przyczynił się do rozwoju polskiej floty handlowej i rozbudowy zakładów azotowych w Mościcach. W 1935 r. został ministrem skarbu i wicepremierem - rozpoczął wtedy tworzenie COP. Uchodził za jednego z najbliższych współpracowników prezydenta Mościckiego. We wrześniu 1939 r. był internowany w Rumunii, gdzie pozostał do końca wojny. Po wojnie angażował się przy odbudowie kraju. W latach 1945-47 był kierownikiem delegatury Rządu Jedności Narodowej ds. Odbudowy Wybrzeża. Później został zmuszony przez komunistów do odejścia z pracy, gdyż jego koncepcje utworzenia na Pomorzu silnego sektora gospodarczego wiążącego Polskę ze światem nie pasowały do scentralizowanej gospodarki biurokratycznej.