KARUSIA

A. Mickiewicz Romantyczność, bohaterka pierwszoplanowa.

Wygląd: pasterka, prosta dziewczyna, nie ma w jej wyglądzie nic szczególnego, kiedy widzi ducha swojego ukochanego, zachowuje się bardzo dziwnie, wydaje się, że kogoś goni, czegoś szuka, wymachuje rękami, jakby chciała kogoś schwycić. Dla Starca jej wygląd i zachowanie świadczy o stanie obłędu.

Życiorys: Dwa lata przed wydarzeniami opisanymi w balladzie zmarł Jaś, narzeczony Karusi. Bardzo się kochali, dziewczyna nie może się pogodzić z jego śmiercią. Przez cały czas wydaje się jej, że widmo ukochanego jest przy niej. Spotyka się z nim co noc, pragnie go zatrzymać na ziemi.

Charakterystyka: Słowa, gesty i zachowanie dziewczyny są chaotyczne, wykraczają poza racjonalne rozumienie. Stąd Karusia jest uważana za bohaterkę romantyczną, stojącą na granicy świata realnego i pozagrobowego; będąc zwykłą dziewczyną, żyjąc w określonych warunkach rzeczywistego świata - doświadcza niewytłumaczalnych doznań i uczuć. Karusia, podobnie jak lud, wierzy w istnienie świata pozagrobowego, świata duchów, w którym przebywa obecnie duch ukochanego Jasia.

Według ludowych wierzeń miłość jest uczuciem ponadczasowym, nie może jej przerwać nawet śmierć, dlatego Karusia oczami duszy widzi swego ukochanego, rozmawia z nim, jest nieszczęśliwa, gdy ranne pianie koguta wzywa ducha z powrotem w zaświaty. Lud patrzy na zrozpaczoną dziewczynę, ale nie próbuje interweniować; ze zrozumieniem współczuje Karusi i respektuje prawa, rządzące fantastycznym światem mar, zjaw i duchów.

Rola w utworze: przykład bohaterki romantycznej, patrzącej na świat przez pryzmat uczuć i serca, widzącej "oczyma duszy".