A. Mickiewicz II cz. Dziadów, bohater epizodyczny, fantastyczny; pojawia się wraz z Rózią jako pierwszy w kolejności. Duch małego chłopca, który w życiu nie zaznał troski i bólu, przybywa na "dziady" wraz z siostrą, Rózią, by prosić o dwa ziarna gorczycy; należy do kategorii "duchów lekkich", poucza zebranych w kaplicy, że nie dostaną się do nieba, jeśli będą unikać cierpienia
Józio i Rózia to dzieci, które występują w tej części dramatu jako uosobienie niewinności i nieświadomości. Przeżyły życie w stanie pierwotnego szczęścia, nie rozumiejąc cierpienia i bólu, chronione przez matkę, otoczone bezgraniczną miłością. Okazuje się, że taki los jest niepełny, a życie puste i bez znaczenia. Cierpienie urasta tym samym do rangi koniecznego składnika każdego życia. Ten, kto nie cierpiał, nie może odczuwać szczęścia i radości, bez ziemskiego piekła nie istnieje niebo, tak jak bez zła nie ma dobra. Właśnie tę prawdę ilustruje los dzieci, które przyszły na "dziady" po dwa ziarnka gorczycy - symbol cierpienia