A. Mickiewicz II cz. Dziadów, bohater epizodyczny, fantastyczny; pojawia się jako ostatni w kolejności; jedna z najbardziej tajemniczych postaci w dramacie. Pojawia się niespodziewanie i ma wszystkie atrybuty upiora z poprzedzającej II cz. Dziadów ballady pod tym samym tytułem. Na jego sercu widać ranę, wskazuje na nią, patrząc uparcie na jedną z pasterek. Temu duchowi wieśniacy nie mogą pomóc. Prawdopodobnie jest samobójcą, gdyż śmiertelna rana jest znakiem nieszczęśliwej miłości. To miłość przywiodła upiora na "dziady", ale nie po pomoc. Wie, że jej nie otrzyma. Chce tylko być blisko pasterki - pewnie jego ukochanej - i patrzeć na nią. Prawdopodobnie noc "dziady" jest do tego jedyną okazją. Guślarz nie potrafi go zakląć, aby powrócił w zaświaty i to także dowodzi, że siła, która sprowadziła widmo do kaplicy, jest wyższego rzędu niż moc przewodnika obrzędu.
