FRANCISZEK (święty, właśc. Giovanni Bernardone, ok. 1181-1226)

Kwiatki świętego Franciszka, bohater główny; postać autentyczna, założyciel trzech zakonów.

Życiorys: Papież Pius IX napisał o św. Franciszku, że "kochał, żył, działał, i mówił jak Chrystus". Już na początku swej drogi świętego Franciszek naśladował Jezusa - zebrał dwunastu towarzyszy, których nauczał. Jego celem było "nieść lek dla zbawienia duszy swojej i innych" - wskazywać drogę do zbawienia, uczyć jak żyć w zgodzie z sobą i innymi ludźmi, jak osiągnąć szczęście już w życiu doczesnym. Franciszek porzucił dom, rodzinę, majątek, wyrzekł się wszystkiego, co było związane z jego dotychczasowym życiem. To samo nakazywał uczniom: "Nie bierzcie nic z sobą w drogę, ni laski, ni sakwy, ni obuwia, ni pieniędzy". Franciszek jasno określił cel całego zgromadzenia, którego członkowie "całą nadzieję życia winni pokładać w Bogu i starać się jedynie głosić Ewangelię Świętą". Zarówno Franciszek jak i zgromadzeni wokół niego zakonnicy spędzali większość czasu na modlitwach, rozpamiętywaniu życia Jezusa. Nie interesowały ich sprawy doczesne, wyrzekli się wszystkich więzów, łączących ich ze światem, nie dbali o dobra materialne. Jedyną zasadą zakonu było głoszenie Ewangelii, nauczanie, dawanie przykładu. Franciszek zmarł w wieku 45 lat - w dwa lata po otrzymaniu stygmatów. W 1228 r. papież Grzegorz IX kanonizował go.

Charakterystyka: Religijność św. Franciszka opiera się na trzech podstawowych zasadach: absolutnej akceptacji świata i ludzi jako doskonałego dzieła bożego, pokorze i prostocie, wyrzeczeniu i radosnej, dobrowolnej ascezie. Święty wysoko cenił zwłaszcza prostotę, gdyż według niego: "Bóg... pozwala językowi prostaczków przemawiać mądrością". Akceptował także cierpienie, które dzięki ufności i wierze w Boga prowadzi do radości. Wiara św. Franciszka była bardzo prosta, bohater odrzucał doktryny, uroczyste obrzędy, żył w ubóstwie, nie pragnął rozgłosu, wszystkie żyjące istoty uważał za swych braci, nawracał nie tylko ludzi, ale ptaki, wilka. Wszędzie widział dobro. Wielbił Boga w całej ludzkości, głosi potrzebę cierpliwości w pokonywaniu przeciwności, umiarkowania, zachowania zgody z ludźmi i własnym sumieniem, życie w ubóstwie, skromności.

Spośród trzech cnót, uważanych w religii chrześcijańskiej za kardynalne, św. Franciszek najwyżej cenił miłość. Właśnie to uczucie legło u podstaw wszystkich jego działań i miało decydujące znaczenie dla cudów, jakich Franciszek dokonywał (nawrócenia zbrodniarzy, uzdrowienia). Sam miał się za człowieka "ubogiego i słabego", znakiem jego świątobliwości i pokory były stygmaty (rany Chrystusa).

Rola w utworze: wzór świętego kierującego się miłością do świata i wszelkiego stworzenia.