A. Domańska Historia żółtej ciżemki, bohater drugoplanowy; postać historyczna, kronikarz, wychowawca synów królewskich.
Wygląd: Dostojny starszy mężczyzna odziany w sutannę (jest księdzem), o gęstych białych włosach i krzaczastych brwiach. Wawrzuś patrzy na niego okiem rzeźbiarza i zauważa charakterystyczne cechy wyglądu: długi nos i nawyk poruszania wargami, jakby kanonik coś jadł.
Życiorys: Był wychowawcą synów króla Kazimierza Jagiellończyka - Władysława, Jana Olbrachta, przez rok uczył także Aleksandra. W czasie akcji powieści Jan Długosz ma sześćdziesiąt pięć lat. Jest w trakcie pisania dzieła swojego życia, wielkiej kroniki Dzieje Polski (autentycznego dzieła, które przetrwało do naszych czasów i jest bardzo ważnym zabytkiem polskiej literatury). Mieszka tuż pod Wawelem, w domu przy ulicy Kanoniczej. Przygarnia Wawrzusia, podtrzymuje jego rzeźbiarską pasję. Prowadzi go do Wita Stwosza. Przyjaźni się z Szymonem z Lipnicy (który został świętym). W powieści wspomniano o śmierci i pogrzebie obu tych postaci.
Charakterystyka: Jest dobry, łagodny i wyrozumiały. Przeraża Wawrzusia surowym wyglądem, ale okazuje się wspaniałym opiekunem, który chce pomóc przygarniętemu chłopcu. Nie tylko nie karze go za rzeźbiarską pasję, ale postanawia zaprowadzić do genialnego rzeźbiarza, Wita Stwosza, żeby ocenił prace Wawrzusia.
Jest cierpliwy, spokojny, skromny. Nie chwali się swoim dziełem, choć zdaje sobie sprawę, że jego Dzieje Polski przetrwają wieki. Cieszy się wielkim poważaniem, szacunkiem, jest uważany za autorytet.
Rola w utworze: wzorowy wychowawca, artysta - kronikarz.
